[NURS]

Tutaj proponuję testować dalej wątek poromkowy.

[NURS]

Zagląda tu ktoś prócz Ćwieczka?
To pozdrawiam

Smoczy Język

[Gustaw G.Garuga]

IMO po pierwszym starciu każdy okopał sie na swoich pozycjach i czeka na ruch przeciwnika. Coś się musi stać, żeby ludziska z powrotem ruszyli na przeciwnika A najlepiej przekleić tu odpowiednią część dyskusji z wątku Romka. Może wtedy niewygasłe do końca emocje błysną nowym blaskiem

[NURS]

Nie bój, zaglądają, a błyszczą też, tylko nie tutaj

[elam]

a GGG ma racje - tu w ogole nie wiadomo, o co chodzi. trzeba bylo posty przeniesc, szefie!!

[NURS]

Nie da się, niestety.

[elam]

da sie, Nursie, nawet ja to potrafie

[Lu]

Elam - z męski Ego trzeba jednak ostrożniej... wyślij mu instrukcję na priv

[elam]

a niech sobie sam poradzi - co bede Nursa pouczala...
w koncu, kto tu jest miszczem?

[NURS]

Jest jakiś błąd bazy, próbowaliśmy.

[Pako]

Ah... a bo ja mówiłem już kiedys, że serwer jakiś dziwny jest (z całym szacunkiem do Cauchego ).

[mad]

Przyznać się lepiej, kto wpuścił wirusa!

[Miria]

Jak to, nie wiesz? To ONI, ci źli...

Jak to, nie wiesz? To ONI, ci źli...

[mad]

Tak też myślałem. Już ja ich pogonię!!!

[Czarny]

Czas kończyć ten offtop

[NURS]

Słusznie, bo się nam król Ćwieczek poirytuje, zaglądając tutaj w poszukiwaniu pieniactwa

[Eryk R]

Do Roberta Szmidta słów parę.


Dwa lata temu napisałem do NF artykuł, w którym stwierdziłem, że wydawnictwo Ares nie dba o redagowanie wydawanych książek, podając książkę Anny Koronowicz „Pieczęć” jako przykład. Robert Szmidt, właściciel wydawnictwa, domagał się ode mnie uzasadnień, których, z różnych przyczyn, nie podałem. Mój błąd. Bo czas mija, a Robert stale podaje ten artykuł jako przykład gnojenia go na zamówienie i dowód na istnienie Układu. Ciągłe napaści Roberta zmusiły mnie do poświęcenia sprawie większej uwagi. Oto przyczyny, dla których uważam, że „Pieczęć” została źle zredagowana.

Świat „Pieczęci” jest wzorowany na naszym, tyle, że dodano do niego magię. Panuje w nim cicha wojna, trwają zmagania szpiegów i tajnych policji. Niemagiczne Cesarstwo Europejskie i opanowana przez magów Ameryka rywalizują ze sobą, szukając sposobu na zdominowanie przeciwnika.

1. Najpotężniejszą bronią magów jest Zjednoczenie, podczas którego, dzięki wspólnemu działaniu przedstawicieli trzech szkół, możliwe jest spełnianie prawie wszystkich życzeń. Wydawałoby się, że ceremonia taka winna podlegać jakimś zabezpieczeniom, tymczasem:
a) odbywa się podczas wielkiego przyjęcia. Goście się bawią, a w pokoiku obok odbywa się Zjednoczenie.
b) zaproszenie na Zjednoczenie nosi magiczne pieczęcie, ale zastosować może je każdy, nawet osoba, która ukradła je prawowitemu właścicielowi.
c) drzwi w korytarzu wiodącym do pokoiku, w którym odbywa się Zjednoczenie, są otwarte. Oczywiście, istnieją magiczne zapory, ale ciekawe, jak zareagowałyby na granat.
d) i, oczywiście, nikt na przyjęciu nie zauważa, że bohaterka wchodzi w korytarz do pokoju Zjednoczenia.
Taki opis odpowiada sytuacji, w której Leonid Breżniew spotyka się z wszystkimi pozostałymi posiadaczami kodów do broni atomowej ZSRR w bocznym saloniku na wielkim przyjęciu, na które z łatwością przenikają niezaproszone osoby, a drzwi do pokoiku strzeże jedynie niezawodna rosyjska elektronika.

2. Magowie żyją po kilkaset lat. Nie kryją swoich twarzy, nie maskują się. Należało by się spodziewać, że policja Cesarstwa Europejskiego będzie znać przynajmniej najpotężniejszych z nich. Tymczasem Weland, mag od ponad pięciuset lat, jeden z najpotężniejszych członków szkoły Czarnych, przechodzi szybko i bez problemów przez kontrolę paszportową i dopiero w momencie, w którym zmuszony jest do zastosowania magii, jego tożsamość zostaje odkryta. Innymi słowy, „Pieczęć” proponuje nam obraz świata, w którym podczas zimnej wojny żaden z generałów USA nie miałby problemu z przejściem przez kontrolę paszportową ZSSR.
3. Jak wyżej. Tym razem na teren Cesarstwa bez problemu dostaje się jedna z trzech najważniejszych osób wśród magów. Przelatuje Atlantyk, dociera do Paryża, swobodnie przedostaje się na strzeżone pilnie tereny...
4. Problem jest ogólniejszy - Cesarstwo ma być podobno naszpikowane turbantisem, metalem wypaczającym działanie magii, ale magowie hulają po nim bez problemu Czemu ta wojna jeszcze trwa, skoro Cesarstwo jest tak słabe?
5. Ewidentna jest niespójność w działaniu turbantisu, który sprawia tu wrażenie deus ex machina. Kiedy, ze względu na potrzeby akcji, zaklęcie ma działać, turbantis sprawia rzucającemu jedynie ból, ale zaklęcia nie wypacza, ani nie zatrzymuje (Weland ratujący Etienna). Kiedy zaklęcie nie powinno działać, turbantis je zatrzymuje (np. przy ucieczce Sharleen z posiadłości Etienne’a).
6. Absurdalne założenie dotyczące świata. Od co najmniej 80 roku n.e. historia świata „Pieczęci” różni się od naszej poprzez istnienie magii. Tymczasem świat opisany przez Annę Koronowicz nie różni się od naszego, nawet nazwy marek samochodów pozostają takie same. Ba, feminizm też istnieje!
7. Charakterystyczną cechą głównej bohaterki jest to, że jest ona niewyczuwalna dla magii. Odkrywa to, jako pierwszy, czarodziej o imieniu Weland. Tymczasem na stronie 104 Weland „znowu wyczuwał obecność Sharleen Slowack, to unikalne dla niej falowanie energii.”
8. Cesarstwo Europejskie dostaje w swoje ręce młodych uzdolnionych magicznie ludzi, pierwszych od dwustu lat. Kontroluje ich wojsko, są nadzieją na wygranie wojny z Ameryką. W czwartej części „Pieczęci” ci właśnie młodzi ludzie zostają wypuszczeni w miasto na imprezę, bez żadnego specjalnego dozoru.
9. Więcej jeszcze - wiadomo, że młodzi magowie muszą przejść Przebudzenie, w trakcie którego emitują znaczne ilości mocy. Oczywiście na miasto udają się czarodzieje, którzy jeszcze nie przeszli tej procedury i, oczywiście, nakłada się na nich przedmioty, które mogą Przebudzenie zakłócić.
10. Na stronie 137 młody mag Aidan, który ma osiemnaście lat przypomina sobie swoje Przebudzenie. Na stronie 138 Weland mówi do czarodziejki Mirai: „Dałaś przed chwilą piękny pokaz rasowego Przebudzenia, a coś takiego nie zdarzyło się od dwustu lat z okładem”.
11. Razi nadużywanie wielokropków. Rekordem jest chyba strona 34, gdzie w 28 linijkach trzynaście razy zastosowano wielokropek. Takie rzeczy autor winien rozwiązywać inaczej, redakcja winna mu wskazać, jak powiedzieć swoje, nie posługując się jednym i tym samym znakiem przestankowym.
12. Wszędzie stawiane są średniki, często tam, gdzie należałoby postawić przecinki lub kropki. Przykłady: „Do sali wdarł się lodowaty wiatr; wszystkie światła zgasły” (str. 19), „Dotknęła opuszkami ściany; była gładka” (str. 17), „Jeszcze kilka kroków i dotknie drzwi, a potem uchyli je lekko; tylko odrobinę (...) „ (str. 17), „Sharleen nie dotarła w pobliże Kastora; kilka bogatych dam otoczyło go ciasnym kręgiem.” (str. 14), „Ktoś stanął nad Murzynem; Sharleen nie podniosła wzroku.” (str. 35), „Paskudny wypadek; nam by się nie przytrafił” (str. 49).
13. Za mało zdań złożonych. Regularnie pojawiają się akapity złożone wyłącznie ze zdań pojedynczych (str. 35, 37), czasem zdań tych jest ponad 10 (str. 37).
14. Nie zadbano o zróżnicowanie języka, jakim posługują się postaci. Wszyscy mówią w ten sam sposób, tymi samymi słowami, tą samą lekko ironiczną manierą.

Tu mała dygresja - powyższe wady prowadzą do tego, że książka właściwe jest tylko i wyłącznie sensacją, zawodzi kreacja świata i postaci. Dlatego fabuła kłóci się ze światem. Poza tym, ciągłe stosowanie zdań pojedynczych nadaje książce duże tempo i kiedy przychodzi do opisania sceny akcji, zdynamizować wydarzenia można już tylko poprzez szatkowanie tekstu i tworzenie wielu krótkich akapitów (np. str. 106-107), co jest zabiegiem wywołującym wrażenie utraty przez autorkę kontroli nad tekstem.

15. Rażą problemy stylistyczne. Przykłady: „rozsiadła się na tyle,, na ile pozwalał niedobór miejsca” (str. 34),, „Była malutka, ale nadal przezgrabna” (str. 16.), „Wiedział, że trzy szkoły chcą ją zabić, by go odzyskać, a odzyskać go chciały, by zakończyć wojnę, którą zamierzły rozpętać” (str. 39, tak, w oryginale jest zamierzły), „Niepewność w jej spojrzeniu przywróciła mu trzeźwość” (str. 42), „Tak, zginęła nie ta dziewczyna, co miała” (str. 49), „Ludzie, których uznała za tutejszy odpowiednik służby bezpieczeństwa państwa, znaleźli ja i Etienna w umówionym miejscu, na stacji benzynowej o konkretnej, naturalnie francuskiej nazwie, i zabrali do wygodnych, luksusowych samochodów.” (str. 87), „Pomijając milczeniem sporą grupkę młodzieży imitującą magów z Czerni do tego stopnia, że noszącą trapy mieczy...” (str. 132)
16. Trzy pierwsze części książki, razem 122 strony, stanowią jedną, zamkniętą całość. Jednak do tej powieści dorzucono część czwartą, w sumie 25 stron, będącą wstępem do tomu następnego. Samo doklejenie takiego epilogu jest w miarę częstą praktyką, jednak dziwi fakt, że stanowi on blisko jedną czwartą powieści.
17. Razi też fakt, że, drukując pierwszą część cyklu, wydawnictwo nie pofatygowało się, aby poinformować o tym czytelników. Napisu „Tom pierwszy” lub podobnego nie da się nigdzie znaleźć.

Wszystkie te problemy winna rozwiązać redakcja, wspomagając autora. Nie zrobiono tego, a Robert Szmidt usiłuje wszystkim wmówić, jaki to spisek przeciwko niemu uknuto. A tak naprawdę to Robert sam jest swoim wrogiem. Nie dopilnował, nie zrobił, nie postarał się, roztrwonił szanse swoje i autorki, a teraz kanalizuje swój żal w insynuacjach i oszczerstwach.
Tymczasem prawda jest prozaiczna: nikt nie uwziął się na Wydawnictwo Ares i jego książki. To Ty sknociłeś, Robercie.

[NURS]

Eryk R

[dareko]

No i wyglada na to, ze dzialanie Eryka skonczy sie na tym samym co na FiFce.

[NURS]

A co może napisać, na każdy błąd redakcyjny, jaki mi wymieni, dam mu dwa tam, gdzie ponoc było cudownie. On w kółko powtarza te same argumenty, odciągając ewentualnych obserwatorów od sedna problemu, tymczasem chodzi o coś zupełnie innego. W swoim tekście wyraził tezę, że jedni sa super, inni wychodzą na ludzi a ja to samo dno. Tymczasem w owym momencie - co łatwo sprawdzić porównując książki równolegle wydawane - mieliśmy bardzo przyzwoity poziom redakcji i doboru tekstów, a rzkomo zadławione wydawnictwo sprzedawało niektóre tytuły do dna (np. Apokalipsa, Mars).
W owym czasie taka publikacja bardzo mogła zaszkodzić, choćby dlatego, że NF miała mocną opinię w środowisku wydawniczym, czyli wśród reklamodawców. Mogła także odstraszyć od nas obiecujących autorów, jednocześnie wskazując gdzie mają się kierować z dobrymi tekstami. I był to tylko jeden z elementów czarnego PR, którego ukoronowaniem był mój biogram na wikipedii i notka o Nautilusie.
To, że tak się nie stało zawdzięczam gigantycznej pracy i między innymi temu, że nie milczałem, jak NUMP, tylko kopałem odwłoki az galareta pryskała. Zrobili ze mnie pieniacza, niech im będzie, jak mnie kto wkurza to walę prosto w twarz, co myślę, nie wbijam noży w plecy.

[Eryk R]

Tak na marginesie - myślę, Robercie, że styl dyskusji jaki prezentujesz poniżej doczekałby się ostrzeżenia na każdym innym forum. Ja rozumiem, nerwy, zacietrzewienie, ale panuj nad sobą, staraj się przestrzegać zasady: „Obrażanie współdyskutantów oraz używanie słów powszechnie uznawanych za obelżywe zakończy się ostrzeżeniem i banicją!”.
To w końcu Twoje słowa.

b]Eryk R

[Eryk R]

[Anko]

Eryk R:

[agnus]

[Anko]

Jak już jesteśmy na tym ugorowatym poletku recenzji, to powiem - jako czytelnik - że zarówno bałwochwalcze peany, jak i ociekające jadem paszkwile uważam za całkowicie bezużyteczne. Wiele mówią o osobie krytyka, ale nic mi nie mówią, czy to ja jestem targetem książki. Czy mi się ta książka spodoba.

A co do "idei znalezienia recenzenta"... hmm, jeśli się ma dostęp do 3 recenzji na krzyż (a czasem nawet mniej) to w tak obfitej ofercie niewiele się znajdzie. Zostają chyba tylko polecanki znajomych, bo własną opinię może wyrazić każdy czytelnik - o, naiwności, myślałam, że jak już komuś za to płacą, to robi coś więcej, niż to, co polecający lub odradzający mi daną pozycję kolega.

[bigos]

[NURS]

Eryk R

[NURS]

bigos

[Eryk R]

Eryk R

[NURS]

Eryk R