[Pako]

A więc jest akcja, panie i panowie!
Pisarze (ale tylko ci publikujący, żeby były jakieś szanse. Tak, dyskryminuję was, drodzy młodzi grafomani, a mogę, bo też jesetm jednym z was ) opdsyłają teraz do mnie, na mojego maila: jporwol@wp.pl swoje teksty. Absolutnie grafomańcze, takie, których nie zdecydowaliby się nigdzie posłać ani oni sami, ani redakcja by ich nie opublikowała. Ja wstawiam tekst na mój serwer, a tu dam linka. Kto chętny ściągnie i przeczyta. Teksty będą podpisane tylko tytułami, bez autorów. Nowy tekst pojawia się, kiedy ktoś odgadnie autora tekstu starego.
No to kto na pierwszy ogień? Czekam, aż tekst pojawi się w mojej skrzynce mailowej. Oczywiście ja chcę dostać w pełni podpisany tekst, żebym ja wiedział, czy odpoweidź jest prawidłowa.
Przypominam jeszcze raz mojego amila: jporwol@wp.pl
No, pisarze. Włączcie się do akcji!

[Pako]

Oj, widzę, że zainteresowanie przerosło moje wszelkie oczekiwania Naprawdę autorzy aż tak sie boją pokazać co tam w młodości spłodzili? A może od razu genialnie było ? Nie wierzę
No ale może zacznijmy inaczej - dlaczego zaczęliście pisać? Co was do tego skłoniło? Przeczytana książka i myśl: "ja też tak mogę!", pochwaly polonistki, przekora, chęć sławy, kobiet i pieniędzy? Co? Czekam na wypowiedzi Taki wywiad wieloautorowy to będzie

[Pako]

Ta dam!
Pierwsza twórczyni/Pierwszy twórca już podesłał swoje grafomańskie opowiadanie. Ciekawi kto to? Ja jestem ciekawy waszych opinii Autor(ka) obiecał(a) nie obrażać się za wszelkie opinie o tekście, sam(a) bowiem stwierdził(a), że wie, jak marny to tekst. Ale jest krótki, więc warto przeczytać.
No... tu macie linka:
http://www.mojagrafomania...oprzestrzen.txt

Edit:
Żeby wam się wygodnie czytało, to dajcie prawym na link i wybierzcie: zapisz element docelowy jako. Wtedy będziecie mogli czytać spokojnie. W następnych odsłonach poprawię ten błąd.

[Ziuta]

Można komentować? Jeśli tak, to już pierwsze zdania miażdży. Grafomanią, rzecz jasna. Gdy przeczytam całość, to zrecenzuję i spróbuję postawić hipotezę, kto jest autorem. (jeśli wolno)

[Pako]

Ziuta - życzę powodzenia. Widzę, że zaczyna się ruch Czytaj

[Haletha]

Całkiem fajne, obłędne;D Stawiam na autorkę "Ozorków":)

[Pako]

Ciągle nic.
No i żeby nie było - autorzy nie odpowiadają, bo wtedy będzie wiadomo, który autor to nie był. Wiec jeśli ktoś z was coś publikował zgłasza się do mnie na Pw, a tu nie pisze

[Godzilla]

Co do początku, to zgadzam się, że coś tam trzeszczy. Za wiele opcji, wariantów, analiz, no i ten standardowy błękit. Potem bardziej mi się podoba, bo jest bardziej zwariowanie. Ale mogłoby być jakieś zdanie rzucone na końcu, do czego wracał Podmiot Liryczny, a może jeszcze - skąd? Podróż międzygwiezdna, kraina marzeń, czy delirium? Może zresztą nie mam racji i chcę, żeby zbyt wiele było określone do końca.
Bardzo to wszystko obrazowe, sama bym tak nie umiała, bo nie jestem wzrokowcem. Było parę naprawdę zabawnych pomysłów, podobały mi się (ta rybka biegnąca zakładać społeczeństwo). Tylko o co tu chodzi?

[Pako]

No właśnie. Opko nawet nawet... tylko o czym to jest? O niczym chyba. Kompletnie pomieszane, nie wiadomo, co się gdzie dzieje i dlaczego. Skąd się on tam wziął, gdzie jest, co w tym za sens (w bezsensie też jest sens, inaczej to nie bezsens, a grafomania ).
Godzillo - i nie podmiot liryczny, to nie wiersz
Dodzillo - a może spróbujesz zgadnąc, kto to napisał?

[Godzilla]

He he, wiem że to nie wiersz i nie podmiot liryczny, coś tam po latach z polskiego pamiętam Ale konia z rzędem temu co zgadnie, do czego ten tekst zaliczyć. Tym niemniej parę pomysłów bardzo mnie ubawiło, i gdyby je wykorzystać w czymś lepiej poukładanym to kto wie?

Autora nie zgadnę, nie lubię strzelać w ciemno.

[Pako]

Szkoda, że nie strzelasz. No ale dobra, kto następny do próbowania swoich sił?

[Godzilla]

Mnie nie namówisz. Produkowałam kiedyś taki dłuższy tekst, było tego chyba z pięć grubych zeszytów po latach, ale o co chodziło i kto do kogo strzelał, chyba nigdy nie wiedziałam. To było jeszcze w podstawówce. Pewnie leży jeszcze gdzieś na dnie szafy u rodziców. Pastwić się nad tym literacko, toż to męka co się zowie. Więcej miałby do powiedzenia psycholog

[Pako]

Niestety - dyskredtuję tu twórców, którzy jeszcze niepublikowali. Nie namawiałbym cię do dania mi twojego tekstu. Cóż, dura lex, sed lex. Ale jak coś opublikujesz - licz na moją upierdliwość
Ale autora mogłabyś strzelić przynajmniej

[Godzilla]

Anko?

[Pako]

Nie trafiłaś Ale przynajmniej spróbowąłaś
No.. zostało nam jeszcze kilku autorów. Kto chce spróbować?

[NURS]

Pako namówil mnie do tej zabawy. ale mam problem, ja po prostu wcześniej nie pisałem, a w kazdym razie nie prozą. niemniej jest taki kawałek, który poszedł w Fikcjach w styczniu 86. Bohatera pewnie rozpoznacie...
Oto i on, pastwcie sie wszyscy

JAJCENTY Z YNGLOCYJI
Nowy, sto osiemdziesiąty szósty pogromca smoków przybył do stolicy królestwa Purelandii jeszcze przed świtem. Przywitała go cisza. Wylęknieni mieszczanie kryli się po domostwach, a nie mniej przerażeni gwardziści nie wytknęli nawet nosa za blanki, słysząc przyzywające dźwięki rogu.
Musiał czekać. Nie było rady. Gęsią skórkę i lekkie drżenie kolan przypisywał wprawdzie chłodowi poranka, lecz wschodzące słońce przywitał z westchnieniem ulgi.
Zagrały rogi i otwarto bramy. Pogromca dosiadł swego muła i dumnie wypiąwszy niezbyt potężną - by nie powiedzieć cherlawą - pierś, ruszył do zamku.
Król przyjął go niebawem. Nim przesypał się piasek w małej klepsydrze, stał już, a właściwie klęczał przed obliczem władcy.
- Puśćcie go - rozkazał władca gwardzistom, przyglądając się ciekawie małemu, grubemu i wyraźnie niedowidzącemu człeczynie, który podawał się za Pogromcę Smoków.
Pogromca wstał i pokłonił się królowi.
- Jestem Jaycenty z Ynglocyji, syn Malarego i Licencjonowany Pogromca Smoków. Z referencjami.
Król zachichotał.
- Widzę, że Wasza Wysokość nie daje wiary moim słowom - zaperzył się Jaycenty z Ynglocyji.
- Ależ skąd, dobry człowieku. Wierzę ci, wierzę.
- Dobrze. Przejdźmy zatem do interesów.
- Do interesów, powiadasz - król nagle spoważniał.
- Wiem, że kraj twój padł ofiarą podstępnego - tu Jaycenty splunął - gada i wielu pogromców…
- W rzeczy samej, stu osiemdziesięciu pięciu - wtrącił król.
Jaycenty z Ynglocyji zaniemówił na chwilę.
- Zaiste podstępna gadzina- mruknął wreszcie - ale ręczę ci, że to ostatnie klepsydry jego, tfu, gadziego żywota!
- Wszyscy tak mówili - odparł król z nostalgią, wspominając poprzednich stu osiemdziesięciu pięciu śmiałków. Zapadła cisza przerywana jedynie miarowym pochrapywaniem
następcy tronu, który będąc dziecięciem jeszcze, niewiele przejmował się zaistniałą sytuacją. Miał zresztą rację, gdyż, co by o nim nie mówić, był chłopcem, a nikt jeszcze nie słyszał o smoku żywiącym się czymś innym niż dziewice.
- Może przejdziemy do konkretów - zaproponował nieśmiało Pogromca.
- Zgoda - odparł król - ale uprzedzam: nie mogę dać ci ręki mojej córki, gdyż takowej nie posiadam. Nie dam ci też połowy królestwa, bom nie wariat. Możesz co najwyżej dostać… działkę przypałacową i którąś dwórkę, albo dwie...
- Ależ Wasza Wysokość! Myślałem o skromniejszej zapłacie.
Władca ożywił się niespodziewanie.
- Więc powiadasz, dobry człowieku, że za drobną opłatą...
- Powiedzmy za godziwą- wtrącił Jaycenty z Ynglocyji.
- Noo... niech będzie godziwą. - Władca mierzył jego mizerną postać przez chwilę - Dostaniesz tyle złota, ile ważysz.
- Ale w zbroi. - Pogromca zdawał się być nieźle poinformowany - Paragraf szósty Konwencji Okrągłego Stołu z Trzema Nogami, ustęp piąty mówi; śmiałkowi, któren wzrostu jest niepozornego i wagi mizernej…
- Wystarczy - przerwał mu król, bynajmniej nie rezygnując z dalszego targu. - W zbroi, ale bez hełmu.
- Z hełmem!
- To chociaż bez rękawic.
- Z rękawicami!
- Ale...
- Mam załatwić tego smoka czy nie? - uciął targ Jaycenty z Ynglocyji, syn Malarego i Licencjonowany Pogromca Smoków. Z referencjami.
- No dobrze - zgodził się król widząc, że to jeszcze nie koniec.
- Jeśli nie wrócę...
- Żadnych odszkodowań! - wrzasnął król. I miał rację, Z poprzednich stu osiemdziesięciu pięciu śmiałków więcej niż setka była samobójcami, którzy w ten sposób pragnęli zapewnić byt swoim rodzinom. A co by nie mówić o Jaycentym, to na herosa nie wyglądał.
- Panie mój, byłem szczepiony przeciw jadom wszelakim. Mam też - tu wyciągnął zwój papieru - polisę ubezpieczeniową na wypadek pożarcia, zatrucia gazami jadowitymi czy spalenia. Pragnę jedynie, byś wysłał ten list do domu mojego w Ynglocyji - Jaycenty podał opieczętowany rulon szambelanowi i skłonił się władcy raz jeszcze.
- To da się zrobić - powiedział władca wspaniałomyślnie.
- Idę - rzekł słysząc to Jaycenty.
- Idź - odparł król.
- Idź - powtórzyli za nim dworzanie.
- A pójdę - powiedział Jaycenty z Ynglocyji i wyszedł. Przez chwilę słychać jeszcze było jak schodzi po marmurowych schodach, a gdy i te dźwięki ucichły, król westchnął.
- Szkoda go - powiedział z żalem w głosie, gdyż pomimo skąpstwa dobrym był człowiekiem. - Dowiedz się, szambelanie, ile kosztuję goniec ekspresowy do Ynglocyji?
Jednakowoż jeszcze tego samego wieczora lud Purelandii ujrzał, jak gad olbrzymi wzbija się w niebo pośród fetoru i hałasu nieopisanego, mknąc na południe. Kiedy wiatr rozwiał chmurę jadowitych gazów, niebo było czyste.
Nastał dzień święta. Lud ucztował i bawił się od rana do rana, a potem jeszcze raz, czyniąc więcej spustoszenia, niźli całe stado ohydnych gadów.
Na zamku też wrzało, Jaycenty z Ynglocyji, syn Malarego i Licencjonowany Pogromca Smoków wrócił w chwale; niesiony przez czterech pachołków, gdyż zaszczyt ten przysługiwał mu jako bohaterowi. Ale nie tylko. Zbroję, jaką założył, odlano z metalu równie ciężkiego jak złoto i mógł w niej przybrać z własnej woli jedną jedyną pozycję, a mianowicie horyzontalną.
O staniu, czy jakimkolwiek ruchu, nie było nawet mowy.
Po odważeniu należnej części złota, podczas to której czynności król nieomal popadł w depresję, zabawa rozgorzała na nowo. Siódmego dnia, gdy najtężsi birbanci spotkali się pod ławami, zasypiając bądź bełkocząc i czkając radośnie, król, który przez większą część czasu siedział markotny (co zważywszy na niedawny wydatek nikomu nie wydało się dziwne) odciągnął Pogromcę w kąt i zapytał:
- Jakżeś tego dokonał, mój dzielny Jaycenty?
- To tajemnica zawodowa, panie.
- Rzeknij - poprosił król.
- Nie, panie.
- Szepnij choć na ucho - błagał król.
- Kiedy nie mogę...
- Zapłacę - jęknął król blednąc.
- Nie... a ile?- zainteresował się nagle pogromca.
- Noo... Więc... Eee... Tego - powiedział król - Noo...
- Powiedzmy, cetnar...
- Złota? - jęknął ponownie król.
- Dzięki ci, panie. Myślałem wprawdzie o srebrze, ale skoro jesteś tak wspaniałomyślny...
- Nie może być pół cetnara? - zapytał jeszcze król, ale pogromca pokręcił tylko głową. - Niech i tak będzie. Mów.
- Najpierw pieniądze.
Król, rad nie rad, nakazał wypłacić żądaną sumę. Kiedy wracali ze skarbca do sali tronowej, Jaycenty z Ynglocyji zaczął opowieść:
- Jak zapewne wiesz, panie, smoki należą do rzadkości naszym świecie.
- Bogom dzięki, - wyszeptał król, wyobrażając sobie wydatki, jakie czekałyby go przy większej populacji gadziego rodu.
- Pomimo swojej krwiożerczości są to jednak stwory inteligentne i znające ludzką mowę. Brak im jednak ogłady i wychowania. Czego zresztą wymagać od plugawego pomiotu? Zadam ci teraz pytanie. Czy widziałeś kiedyś samicę gada, zwaną smoczycą?
- Noo, nie wiem - odparł król zgodnie z prawdą. - Czemu pytasz?
- Bo w tym kryje się sedno sprawy i moja tajemnica. Smoków jest niedużo, bo niewiele mają samic. Ale chuci, to im nie brakuje. Stąd też porywają dziewice, by je zniewolić i…
- Ale gdzie tu tajemnica? - Zniecierpliwił się król, który zdążył już zgubić wątek.
- Otóż powiem ci, panie, w zaufaniu. Znam miejsce pobytu jednej smoczycy.
- Ooo - powiedział król.
- I zdradziłem owo miejsce smokowi.
- Uwierzył ci od razu?
- Nie, ale kiedy pokazałem mu skorupę smoczego jaja, nie wytrzymał i ruszył ku niej. Zresztą sam, panie, widziałeś.
Tu król poruszył się zaniepokojony nową myślą.
- A jeśli on tu wróci ze smoczycą?
- Nie sądzę - odparł Jaycenty z Ynglocyji, syn Malarego i Licencjonowany Pogromca Smoków, z referencjami. - Tak się spieszył, że nie zdążyłem mu powiedzieć, iż samica owa od dawna ma swojego partnera przeogromnej wprost wielkości... Ale, ale... Czas już na mnie. Dzięki ci, panie, za gościnę i poczęstunek. Jeśli będziesz miał jeszcze kiedyś kłopoty z inną gadziną, daj mi znać. Udzielę ci rabatu, jako stałemu klientowi. Bywaj Wasza Wysokość,
To rzekłszy odszedł, a król pomyślał, że co jak co, ale chuć nieokiełznana nawet smoka do zguby przywieść może.

[NURS]

Zdaje się, że nie na tym ów konkurs polega, za szybki Staszek, jest, oj za szybki

[Pako]

Oj, za szybki staszek.. no cóż, spaliłeś Teraz to już herbata po obiedzie
Ale popastwić się zawsze można

[NURS]

Myslalem, ze tu autor wszusca tekst, żeby inni sobie pojeździli, nie przejrzalem wątku, tylko odpowiedzialem na twoj apel. I naprawde nie mam innych tekstów. serio serio. to jedyna rzecz, której nie puscilem.

[Pako]

Hehe... no no.. dordzy czytelnicy, to już kolejny autor, który tak odpowiada Jakoś nam obrodziłow polsce nagłymi geniuszami
no ale wierzę na słowo, bo czemu miałbym nie wierzyć

A na przyszłość wątki przeglądać! (gadam jak moderator )

[Pako]

No NURSie, muszę powiedzieć, żę opowiadanko-shorcik jest całkiem całkiem FAjny pomysł, fajna realizacja. Konkretna pointa Nie wiem, czy dalbym to do wątku grafomańczego, no ale twój wybór Mi tam się podobało

[Emilia]

Dlaczego w kąciku grafomanów? Przez skromność?

Dobry żart. Samiczki się domyśliłam. Ale tego nie:

[NURS]

PakoBo, prawde mówiąc, teksty, które szły w SF, to były odkurzone pomysły sprzed 20 lat. Ognie, Ciemna strona, przeleżały sie, oj przeleżały. Może to jest tak, że człowiek musi dorosnać, przezyć, zobaczyc tyle, żeby zrozumiec co pisze. spojrz na Tomka Pacyńskiego, on wystartowal dokładnie jak ja. I nie ma chyba tekstu, który nie nadawałby sie do druku.
Emilio jakich znowu grafomanów? Ktos mi podstepem te papiery podsunal do podpisu, pewnie ze starej ekipy

[Pako]

A więc czekając na innych zgadujących czyj tekst ja zamieściłem, NURSie, mały wywiad, tylko dla forumowiczów
W jakim wieku zacząłeś pisać i dlaczego?
W jakim wieku zacząłeś publikować?
Ile tekstów opublikowałeś?
Ile masz zamiar opublikowac?

I nie wykręcaj się, że jest na stronie Chcemy to usłyszeć od ciebie

[NURS]

W jakim wieku zacząłeś pisać i dlaczego?

Mając lat naście, jak poszedłem do klubu fantastyki. Wtedy robilismy sobie konkursy, same leszcze startowaly; Ziemiański, Debski, Drzewiński, Inglot, więc łatwo było błysnąć ale przypomniało mi sie, był taki króciótki tekst o robocie dla alpinistów, którym wygrałem konkurs klubowy, ale gdzies go wcieło... może w którejs z klubówek naszych był.

W jakim wieku zacząłeś publikować?

W XXI jak sądzę.

Ile tekstów opublikowałeś?

swoich, czy obcych?

Ile masz zamiar opublikowac?

to pytanie jest tendencyjne.

[Emilia]

Pako. Rozumiem już wątek.

Obawiam sie jednak, że stronę będziesz miał pustą, chociaż pomysł ciekawy.

Dopuść grafo-ma-nów! Dopuść grafo-ma-nów! Dopuść grafo-ma-nów!

[Pako]

Ile SWOICH tekstów opublikowałeś?
Czemu nie opublikowałeś więcej?
Kiedy będzie coś postapokaliptycznego twojego pióra?
Czemu nie odpowiadasz na tendencyjne pytania?

[Emilia]

[Pako]

Emilio - jak dopuszczę grafomanów, to nie będzie można zgadywać. Bo nikt nie zna w żadnym stopniu stylu danej osoby ani tym podobnych.
Na razie wiec potrzymam wątek takim, jakim jest, a potem, jak autorzy się wyczerpią, to dopiero pomyślę o ludziach mi podobnych

[Emilia]

NURSie lud domaga sie odpowiedzi. Należy słuchać głosu ludu. O boski!