[pshemko]

w otoczeniu bohaterow? Co wam sie najbardziej podoba? Dokladnosc i mnostwo szczegolow otoczenia, czy moze raczej pobierzne potraktowanie, byleby w akcji nie przeszkadzalo?

Osobiscie jestem zwolennikiem szczegolowosci, oczywiscie wewnetrznie spojnej nic mnie bardziej nie drazni, niz autor przeczacy zasadom swojego swiata co 2 strone
Co wam bardziej lezy (i dlaczego) - Harry Harrison i ''''Stalowy szczur'''', czy moze ''''Tad Williams i ''''Inny swiat''''?

[Pako]

hmm.. szczerze powiedziawszy ani jednego, ani drugiego nie znam /stalowego szczura chcialem przeczytac, ale jakos tak wyszlo ze na razie tego nie zrobilem. Jednak wiem, ze to lektura obowiazkowa
Ale co wole? Uwielbiam opisowki tolkiena, ale tez brak opisow bardzo mi nie przeszkadza - bez problemow nadrabiam wlasna wyobraznia, gorzej, jak potem sie okazuje, ze ja bohaterke widzialem jako brunetke, wsoka, a w pisie w polowie ksiazki pojawia se ona jako niska ruda
Zas kiedy sam pisze, to roznie bywa. Raz lubie poopisywac swiat dokladniej, czaem pomijam opisy na rzecz akcji.
Innymi slowy zalezy do tego, kto pisze i jaka jest sytuacja

[Arlon]

Świat powinien być przedstawiony realistycznie i wystarczająco. Nic ponad miarę, ale i nic poniżej miary. A czy posłużą do tego dokładne, szczegółowe opisy czy krótkie, ale za to bogate w treść, to już nie ma znaczenia. Najważniejsze żeby się przyjemnie czytało i zapomniało o całym świecie, tym realnym oczywiście.

[Logan]

Tada Williamsa nie czytałem. jakoś nie wpadło to nigdy w moje łapki. "Stalowego Szczura" kiedyś lubiłem. Najbardziej podobały mi się pierwsze trzy części. Dopiero potem bylo gorzej, zwłaszcza kiedy Harrison zaczął spisywać początki kariery Jima. Zaczęły się zgrzyty chronologiczne, nieścisłości i jakoś to takie miałkie było. Zresztą moim zdanie Harrisonoi najlepiej wychodziły pierwsze części cyklu, jak np. "Planeta śmierci". Pierwszy to rewelacja, potem znowu coraz gorzej. Moment, jedynym dobrym w całości cyklem wg mnie by "Młot i krzyż".

[Czereśnia]

Tad czeka na polce na swoja kolej, bo troche mnie przerazaja cztery opasle tomy... Ale na skutek roznych zawirowan przeczytalam kiedys drugi tom "Innego Swiata" i jestem pod wielkim wrazeniem - ten sposob zdecydowanie mi odpowiada

Harrison - nie czytalam "Stalowego...", zabieram sie wlasnie za "Przestrzeni! Przestrzeni!" i moim zdaniem jest o wiele ubozszy, niz bym chciala.

Z innych autorow - co sadzicie o narracji Wisniewskiego-Snerga w "Robocie"? Mnie zachwycila, choc np. podobny sposob pisania u Lema raczej mi nie podchodzi. Jestem zdecydowanie za szczegolami :]

[Margot]

Mnie za jedno, czy świat przedstawiony ogólny, czy szczegółowy. Bo nie to się liczy. Najważniejszy, IMAO, jest sposób opowiadania tego świata => jak rzekł wcześniej Arlon: Najważniejsze, żeby się dobrze czytało i zapomniało o całym świecie. Tym realnym, oczywiście. I choć nie mogę się zgodzić ze stwierdzeniem, że świat przedstawiony musi być opisany realistycznie, to pod tym stwierdzeniem podpisuję się wszystkimi kończynami. Chodzi po prostu o to, aby kołek niewiary nawet nie stęknął, a realia poznane znikły na czas lektury. Mówiąc krótko, jeżeli podczas czytania pojawia się wrażenie, że świat przedstawiony, jaki jest, każdy widzi, znaczy: autorowi się udało

[Pako]

Co racja, to racja. Diobrze napisane i obroni się samo, niezależnie, czy jest to dokładny i bogaty w szczegóły opis, czy też ogólny, ale trzymający się kupy świat przedstawiony. Sprawi, że myśli się o nim i widzi się go oczyma wyobraźni, to znaczy, że jest dobre.

Co do realistyczności - mi się wydaje, że nie chodzi tu o prawa fizyki itp, ale o to, żeby w jednym akapicie nie pisało, że królestwem włada stary król, a kilka stron dalej, że król ten umarł, w przeciągu 3 minut wybrano nowego, bo stary nie miał syna, nowy, nie znany nikomu szlachcic zagranicznego pochodzenia zasiada na tronie i od razu zaczyna rządzić jak na swoim.
Może i nie przedstawiłem tego dokładnie tak, jak to czuję, ale myślę, że wiadomo o co mi chodzi - nie prawa fizyki, ale logika świata.
A powyrzszy przykład ma mniej więcej odzwierciedlenie w historii, jakiejżby jak nie polskiej Ale tylko oglnie.

[Margot]

Tak! Zwyczajnie nadinterpretowałam - przepraszam, za niezrozumienie . Spójność, logiczność wybranej metody opowiadania świata, musi być. I wewnętrzna spójność samego świata przedstawionego, owej autorskiej wizji, koncepcji twórczej. Nie musi być realistycznie opowiadana, może być np. onirycznie (vide: Dick "Ubik"), ale w szaleństwie też musi tkwić metoda. Tu się zgadzam w pełni.

Chociaż... Są i tacy gawędziarze, którzy największą bzdurę pewnie umieliby wcisnąć, a mnie system alarmowy nijak by się nie włączył. Straszliwie cudownym narzędziem w literaturze jest sugestywność (i tym darem posługuje się np. Orbitowski)

[Arlon]

Dokładnie - realistycznie nie znaczy w stu procentach realnie, to w końcu fantastyka.

[Pako]

[Arlon]

Nie nie nie, wszechświat podobno ma granice. Przynajmniej w zestawieniu z głupotą.

[Margot]

Einstein mówił, ze są dwie nieskończoności: wszechświat i ludzka głupota. Co do wszechświata nie miał pewności

A jeżeli sugestywność opowieści jest ogromna, to wprawia mnie w zachwyt, nie w narzekanie (zazwyczaj). Bo sugestywność jest jedną z tych rzeczy, które opowieść, choćby najbardziej nieprawdopodobną, czynią prawdziwą. Znaczy: czar literacy działa, magia słowa. A to mnie nieodmiennie urzeka.

[Arlon]

Brakuje mi tego u wielu polskich pisarzy (być może nawet u większości).

[Logan]

Dla mnie takim światem jest wykreowany przez Piekarę w jego opowieściach o inkwizytorze Mordimerze. Tak na dobrą sprawę brak jest tam jakichkolwiek większych opisów. Nic to, że w gruncie rzeczy są to tylko zbiory opowiadań, ale jeżeli chodzi o mnie to się czyta.

[Margot]

[Pako]

Świat przedstawiony przez Piekarę (czytałem jeden tom opowiadań) jest światem bardzo fajnym, opowiadania też mają to coś, co sprawia, że czya się je jednym prawie tchem. Nie przeczę.
Jednocześnie nie dałbym mu laski gawędziarza idealnego. Snuc opowieści potrafi, tego mu bynajmniej nie odbieram, ale takim prawdziwym, a do tego polskim, gawędziarzem wydaje mi się raczej być Pilipiuk czy Sapkowski. Ci dwaj to czego nie napiszą, to zawsze czyta się przyjemnie i ciekawie. Przynajmniej nie natragiłem jeszcze na nic, co wyszło spod ich pióra, a takie nie było.

[Arlon]

Jak to określił pewien mój znajomy:
"Nie podoba mi się krótka forma opowiadań klasy b dla niedorozwiniętych dzieci. Nie podoba mi się proza Piekary."
Dla mnie coś w tym jest. Gdy tylko przeczytam początek któregoś z opowiadań o Madderinie wiem już co będzie dalej. Wszystko jest tam powtarzalne, oklepane, banalne wręcz i nazbyt często powtarzane.
Ale jeśli odszpuntuje się odpowiednio mocne wino to czemu nie, nie jest najgorzej, brakuje mi tam jednak błyskotliwości. Wg mnie Piekara powinien napisać jedną naprawdę dobrą powieść o Mordimerze i byłbym o wiele szczęśliwszy. Ale to nie ten styl, nie o to w tej twórczości chodzi. Tyle tylko, że zaczyna mnie to już nużyć.

[Pako]

Co racja to racja - mam mu głównie za złe to, że opowieść ciągnie przez kilka tomów. To mi sie nie podoba. Wolałbym dwa tomy, solidnie wypełnione treścią.
A co do tego, że opowiadania oklepane - mówi się, zenie da się już nic nowego wymyślić. Nie zgadzam się z tym, ale wiem, ze o nowe rzeczy jest bardzo trudno. Piekara może i nie jest jakimś odkrywcą na miarę Edisona, ale jego twórczość (tę o Mordimerze, jakąś starszą powieść chciałem czytać i było zupełnie odwrotnie) czyta mi się przyjemnie. Nie narzekam ogólnie. Ale jak powiedziałem, nie jest on dla mnie kandydatem na bajarza natchnionego

[Arlon]

[Logan]

Z tego co szepczą krewni i znajomi królika oraz mówił sam Piekara będzie powieść o Madderinie. Ciekawi mnie co z tego wyjdzie. Jak podkreślam - mnie te opowiadania czytało się przyjemnie, ale jak napisano wcześniej - de gustibus... czy jak to leciało. Może będzie lepiej, a może nie.

Podobnie było z Kossakowską. Jej opowiadania o aniołach podobały mi się bardzo, ale kiedy dorwałem "Siewcę wiatru", powieściowe rozwinięcie jednego z jej opowiadań, to czytanie tej książki dla mnie było po prostu męczące. Dla mnie ta książka jest po prostu nudna i przegadana, a rozwiązania w niej przedstawione, te spiski aniołów niebieskich z aniołami piekielnymi były absurdalne. Nie lepiej jest w jej najnowszej powieści "Zakon Krańca Świata". Wtórna, nudna i pełno zapożyczeń. Kudy jej do Grzędowicza.

[Pako]

I właśnie o to mi chodzi. Nie zawsze popełniają opowieści genialne, czasem zdarza im się potknąć (aczkolwiek 'kwaśny samogon' to opowadanie, shorcik raczej, przyjemne ). Jednak mimo, że nie zawsze są genialni w swojej twórczości (nikt nie jest zawsze tak samo dobry) to jednak swoimi opowieściami potrafią przykuć do książki. Świadomość, że to jest gorsze od tego, co było i tak nie zmienia faktu, ze jest to ciągle dobre. I za to obu panów lubię.
Kwestię stylu pominę, bo "jeszcze się taki nie narodził, co by każdemu dogodził". Jak ktoś nie lubi fantasy czy fantastyki współczesnej, to nic nie zmieni tego i Sapkowski z Pilipiukiem będą zawsze dla niego ciut gorsi.

[Arlon]

Chodziło mi o fanów fantastyki. Znam takich co niecierpią Sapkowskiego, a Pilipiuka uwielbiają. I odwrotnie. A także takich, dla których żaden nie pasuje.
Co do Kossakowskiej, w pełni się zgadzam. Siewca przypominał mi banalne filmy akcji z Fabryki Snów (analogie czytelne).
Sądze, że Piekarze pójdzie lepiej, ale jeśli ma pójść dobrze to coś się musi zmienić w przedstawianiu świata (te opowiadania naprawde były proste jak budowa cepa, o wiele za proste, jak na mój gust).

[Margot]

Nie ma równej twórczości. I podejrzewam, że nie ma bajarza natchnionego. Będą tylko utwory, które jakoś się odcisną w naszej pamięci, jak myślę
Lubię u ASa dezynwolturę, z jaką opowiada. I nawet BB mi się podobało.
Andrzeja Pilipiuka twórczość w zasadzie nie budzi we mnie sprzeciwu - choć cykl o bimbrowniku mnie już zmęczył, podobnie saga o pannach Kruszewskich, nadal jednak potrafi mnie AP przyciągnąć do lektury. Pako powiedział, że nie czytał jeszcze nic złego z twórczości AP. Ja czytałam - nudna siermiężnie "Vlana" (zbiór opowiadań, "2586 kroków") oraz przegięty ideologicznie "Norweski dziennik", który wywołał u mnie po prostu torsje.

A reszta potem, bo teraz muszę się wyłączyć na chwilę <krew sika z odciętego modemika!>

[Arlon]

2586 kroków powinno być o połowę krótsze, a byłoby dwa razy lepsze.
ND przeczytałem do połowy. Zapowiada się pean dla kapitalizmu.

[Pako]

Piszesz że to opowiadanie o Vlanei cię znudziło? Postaram sobie je przypomnieć, potem powiem, czy mi się podobało, czy nie.
Ogólnie do 2586 kroków nie mam nic. Są opowiadania bardzo fajne (te o lekarzu), jak i opowiadania dobre. Jak sama piszesz - nie ma chyba niestesty pisarza - bajarza natchnionego. Nikt nie jest też w stanie trzymać jednego poziomu. Także obniżony poziom niektórych tworów trzeba wybaczać.
bimbrownik wydaje mi się jedynie wprawieniem w prawdziwe pisanie dla AP. Cykl o kuzynkach mnie bardzo wciągnął. Nie ma tam lania wody, jest sporo ciekawej akcji, sporo jej zwrotów. Z niecierpliwością czekam na Dziedziczki, które już są wydane (o ile się nie mylę) jednak na razie zasobność portfela mi nie pozwala
Norweskiego dziennika nie czytałem - jak mi się uda dorwać, to z pewnością zaliczę. Potem powiem, jak mi się podobało

[Logan]

Od siebie dodam, że jest pisarz, którego świat zrobił na mnie WIELKIE wrażenie. Nieważne, że w swoich późniejszych opowiadaniach nie było najlepiej, a nawet gorzej. Jednakże to co wymyślił, co zaadaptował na potrzeby kreacji po dzisiaj budzi we mnie miłe dreszcze.

Myślę o Packu (cześć Jego pamięci) i jego niedokończonym cyklu o Sherwood.

[Margot]

Och, Pacek oczarował mnie równie trudną rzeczą jak sugestywność w literaturze, i równie rzadko obecną => ironią. Wspaniałym był ironistą.

[pshemko]

Z polskich autorow - bardzo lubie Kresa (jego powiesciom ironii rowniez nie brakuje), zwlasza jego cykl o Szreni . W sumie to czasem wrecz aptekarska dokladnosc i detale tla wydawaly mi sie irytujace. Tak duzo dzieje sie w tle, ze czasem nie wiedzialem, czy jest to istotne dla glownej akcji, czy tez nie. W dodatku czesto watki z tla nie sa wyjasniane. Mimo to uwazam caly cykl za bardzo udany (nawet jesli ksiazki sa nieco nierowne)

[kruczywiatr]

A mi się podoba zarówno styl Tolkiena, jak i styl Roberta Howarda (Heroic Fantasy w wykonaniu Howarda to świetny przykład igraszki oszczędnych opisów z bogatymi dialogami, czego efektem jest silnie namacalna klimatyczność przedstawionego świata).

[sulka]