[Hubert]

Nie doszukałem się takiego tematu, ale jeśli coś przeoczyłem, to dobrowolnie udam się pod pręgierz.
Pogadajmy o tym (znaczy, o powieściach, nie o moim pręgierzu). Które, obok fikcji literackiej związanej z jakimiś tam bohaterami, pokazują prawdę historyczną, a które są wodą na młyn mitomanów?
Kto z zagadnień historycznych tworzy opowieści napisane z werwą, przytupem, gawędziarskie, a kto serwuje nam nudnawy wykład zamknięty w kolorowej okładce?
Jakich pisarzy lubicie/cenicie, a o których należy zapomnieć jak o przespanym wykładzie?

[Przemek]

Zofia Kossak pisze naprawdę świetne książki. W cyklu o wyprawach krzyżowych każdy znajdzie coś dla siebie. Mężczyźni wartką akcję, kobiety wątki romantyczne. Jak zaczniesz czytać to nie oderwiesz się do końca.

[merula]

Bunsch. I oczywiście Krawczyk. Klasyka.

[gorat]

Krawczuk chyba?

[Czarny]

Kraszewski

[ilcattivo13]

Bunsch jest najlepszy. Jeszcze jest Kazimierz Korkozowicz ("Przyłbice i Kaptury" i kupa innych książek z akcją rozgrywającą się w XV i XVII wieku), Władysław Łoziński (mi.in. "Oko proroka"), Walery Przyborowski (m.in. "Szwedzi w Warszawie"), Wacław Gąsiorowski (masa książek z akcją rozgrywającą się w czasie wojen napoleońskich). Jest jeszcze Jan Dobraczyński, ale nic z jego książek nie czytałem. Jak jeszcze sobie coś przypomnę to dam znać

[Fidel-F2]

Rapsodia świdnicka Grabskiego, dla mnie idealna powieść historyczna

[merula]

gorat, biję się w pierś, nie zauważyłam omskniecia się palca, a jak bardzo to zmienia postać rzeczy.

[Hubert]

Najlepszą powieścią historyczną, jaką dotąd czytałem, jest cykl Królowie przeklęci Druona. Autor wykazuje się potężną wiedzą i znajomością zawiłości dynastycznych Kapetyngów i innych rodów, a wszystko podaje w barwnej awanturniczo-sensacyjnej oprawie, czym mnie 'kupił'. Nie doczytałem tylko ostatniego tomu, takiego jakby epilogu, opowiadającego o wydarzeniach po śmierci wiadomo-kogo.


Zofia Kossak? Ta od Troi Północy? Tę książkę mam akurat na półce, ale jeszcze nie czytałem; powiadacie, że warto?

[Adashi]

Wspomniany Władysław Jan Grabski i jego Saga o Jarlu Broniszu, ta książka wgniotła mnie w fotel, aż się prosi o ekranizację.

[Agi]

[gorat]

merula: zwróciłem uwagę, bo sam miałem kiedyś problem.
Dobraczyńskiego akurat rzecz historyczną czytałem (niech sprawdzę... "Klucz mądrości"); nie była wyśmienita, ale i tak lepsza, niż drugowojenni (w czasie powstania też) "Najeżdżcy".

[Przemek]

[dalambert]

Sosnechristo, fakt powieść znakomita i popatrz dwie falalne ekranizacjem aż dziw bierze jak ci francuzi Druona spieprzyli brr
a co do Dobraczyńskiego to polecam Bramy Lipska / poniatowski i Bitwa Narodów 1813/ hej
moze marudzę, ale uważam, ze zanim sie zacznie czlowiek bawić różnymi dzielkami z zakresu historicalfiction i alternarywnymi opowiastkami / np. Twardoch/ to dobrze jest troche powiesci historycznych przeczytać

[Hubert]

[mad]

Pamiętajmy o Sienkiewiczu. Wiem, wiem, to tak oczywiste, że nikt nie wspomniał. Ja jednak chciałbym, żeby jego nazwisko chociaż raz się tu pojawiło.

Z klasyki europejskiej polecam takich autorów jak: Walter Scott i Robert Graves. Pierwszego czytałem dosyć dawno, jakieś 12 lat temu, ale nadal mam go we wdzięcznej pamięci. Graves to niezrównany znawca antyku (nie tylko samej mitologii).

[Fearfol]

Sapkowki: "Narrenturm", "Boży bojownicy" i "Lux perpetua". Baaardzo fajne opowiadania, lecz chciałbym zauważyć że przed rozpoczęciem czytania jakiejkolwiek książki przeplatającej fikcję z historią warto zasięgnąć (choćby od wiki) informacji na temat tej epoki,wydarzenia etc, gdyż później w czasie lektury może pomieszać się parę rzeczy i pewne wydarzenia i postacie uznamy za realne a inne ( ten naprawdę prawdziwe, za fikcyjne).
Np: Pomurnik to postać prawdziwa, - osobisty czarownik i wróż na dworze biskupa. Natomiast Prokop Wielki to wytwór wyobraźni Sapkowskiego, bo ktoś musiał przewodzić husytą.

[Adashi]

[Gustaw G.Garuga]

"Historia" Krasickiego - to dopiero fantastyczna jazda przez wieki! Nieśmiertelny bohater przemierza świat, poznając Grecję, Rzym, Kartaginę, Chiny, Polskę Mieszka itd. I pośmiać się można, bo Krasickiemu humoru nie brakowało. Jego polemiki z tradycyjną wizją wydarzeń - pyszne!

"Pamiętniki kwestarza" Ignacego Chodźki, oparte na autentycznych relacjach z końca wieku XVIII i początku XIX. Sejmiki, procesy, dworki, Napoleon itd. Jest trochę humoru (bohater jeździ po kweście od pana do pana), trochę tragedii (egzekucja Wołodkowicza), trochę mądrości (Ex magna coena, stomacho fit maxima poena - Za smaczne w wieczór frykasy, w nocy z brzuchem obertasy ). Chodźko wirtuozem pióra ani przednim historykiem nie był, ale lektura i tak bardzo przyjemna.

[Fearfol]

Ależ Adashi właśnie o to chodzi (SIC!), to był przykład do przedstawionego przeze mnie problemu mieszania faktów z fikcją w tego typu powieściach. Przecież pomurnik jako człowiek-"ptak " jest postacią fikcyjną.

[Adashi]

Ja o totumfackim biskupa nic nie wspominałem, jeno o Prokopie Wielkim...

[Fearfol]

no ja wiem, po prostu świadomie napisałem ten przykład i zamieniłem postać fikcyjną z realną po to by uwidocznić ten problem( bałem że trochę zawile to napisałem)>

[Adashi]

Aaaaa! Sorki jadę na tabsach i nie kontaktuję

[Fearfol]

Cooo na masz na myśli chyba nie to co ja ?

[Adashi]

No chyba nie

Miałem na myśli tabletki na przeziębienie

P.S. Przepraszam za offtop.

[dzejes]

[Gustaw G.Garuga]

Krasicki łączy ponad podziałami

[Deldongo]

Gdyby tak jeszcze Komuda tu zajrzał i wyjaśnił, skąd jego ansa do epoki piastowskiej i pisarzy, którzy o niej pisali. Bo ze wzmianek w wywiadach trudno pojąć.

[hrabek]

Zapytaj w jego watku autorskim. Tam zaglada wcale czesto.

[Ita]

A co sądzicie o takich powieściach "parahistorycznych" jak trojański cykl Gemmella? Historii tam niewiele, bo epoka znana tylko z mitów i wykopalisk, jest tylko wizja autora...