[Gustaw G.Garuga]

To mogłoby tłumaczyć, dlaczego miłośnicy kina czy literatury kryminalnej, sensacyjnej czy jakiejkolwiek innej nie spotykają się z tą samą reakcją, na jaką przygotowani być muszą fani fantastyki, gdy w kontaktach z przedstawicielami tzw. ogółu społeczeństwa przyznają się do słabości do SF albo fantasy. Nasza kondycja po prostu odbiega od psychicznej normy, i stukanie się w czoło oraz głupie uśmieszki i kończenie rozmowy są naturalną reakcją obronną osobnika zdrowego.

Skłonność do nurzania się w światach alternatywnych jest według mnie pokrewna tej, jaka cechuje "gdybaczy", tzn. ludzi, którzy lubią oddawać się rozważaniu możliwych wariantów zdarzeń. Oni wariatami nie są, ale do mniejszości należą - reszta nie ma w zwyczaju zastanawiać się nad tym, "co by było, gdyby", albo "co będzie, jeśli". Jest też medycznym faktem, że wielu ludzi starszych wzbrania się przed eksperymentami myślowymi (będącymi podstawą twórczości fantastycznej), np. przed wypowiadaniem zdań sprzecznych z rzeczywistością, i jest to związane ze zmianami w mózgu spowodowanymi wiekiem.

Posunąłbym się do stwierdzenia, że czerpanie przyjemności z obcowania z nieistniejącymi światami, jak to mają w zwyczaju miłośnicy fantastyki, jest efektem pewnego nietypowego i mniejszościowego w całej ludzkiej populacji ukształtowania mózgu. Jednak jak to może wyglądać w terminologii medycznej, nawet nie próbuję opisać...

[Romek P.]

[Dunadan]

Hmm... no coś w tym jest. Np. zawsze bardzo mnie bawią teksty: "O, co cztasz? łe, jakaś fantastyka - NIENAWIDZĘ fantastyki" - a na pytanie czemu odpowiadają jakoś nijak albo wcale nie odowiadają. To ta druga strona.
A co jeśli zboczenie fantastyką indukowane jest przez otoczenie? ( np. przez kiepski ppziom życia i chęć ucieczki, lub przez rodziców uwiebiających fantastykę? )

[Romek P.]

[Haletha]

Dla mnie dobra fantastyka operuje po prostu specyficznymi, wrażliwymi środkami przekazu, celem oddania tej samej treści, co literatura głównonurtowa. Fantastyka zaś popularna, pisana i czytana dla przyjemności, służy tejże równie dobrze, jak zjedzenie czekolady, pójście na spacer, czy posłuchaniu rzępolenia z płyty. Jednego może to kręcić drugiego nie. O gustach się nie dyskutuje. Jeśli zaś dany osobnik stawia krzyżyk na fantastyce z uwagi na odmienne upodobania - współczuję.

[Romek P.]

[Gustaw G.Garuga]

A mnie bawi sprowadzanie przez Romka P. mojego określenia "przypadłość psychiczna" do "defektu mózgu". Chyba się zgodzisz, że geniusz od szaleństwa dzieli niewiele, a wielu ludzi psychicznie chorych ma wyjątkowe zdolności twórcze oraz vice versa, wielu twórców bywa, najdelikatniej mówiąc, ekstrawaganckich?

Ten mały problem interpretacyjny mamy już chyba wyjasniony. Aby pchnąć dyskusję dalej, zalecam przeczytać mój pierwszy post jeszcze raz i poswięcić mu chwilę refleksji.

[Romek P.]

[sulka]

Ja bym ta cala sprawe zwiazana z fantastyka bardziej rozpatrywal w kategoriach nieswiadomosci innych ludzi. A z czym sie taka fantastyka ludziom glownie kojarzy? Ano, z bajkami i filmami animowanymi, a jak kazdy zdrowo myslacy czlowiek wie, bajki sa dla dzieci. Wiec jesli ktos czyta fantastyke, to czyta bajki, a skoro czyta bajki, to jego rozwoj psychiczny/emocjonalny zatrzymal sie na poziomie dziecka, a skoro sie zatrzymal to dany osobnik jest sajko i koniec. Normalni wiec beda ci, co to codziennie przed snem np. P. Tadeusza po jednej szklan..., ekhm, stroniczce czytaja, a czuby to my, bo pewnie zamiast poczytac jakas epopeje to czarna peleryna i w noc.

W sumie to zaglosowalem na 'nie wiem', bo tak naprawde kto zdrowy na umysle czyta/oglada bajki?

PS. Wiem, wiem, ale Panie i Panowie: piateczek, piateczek

[Wiedźma]

[Wiedźma]

[Pako]

Co do tego, że szaleńcy to geniusze i vice versa, to chyba przez to, że niejeden geniusz w stanie podniecenia nowym odkryciem i czy czymś takim zapominają o Bożym świecie, zajmują się jedynie tym, co ich opchłania.
Vide Piotr Ciurie - wpadł pod koła wozu, ponieważ był zamyślony i nie zauważył, gdzie jest i co robi. Fakt, że był też śmiertelnie chory, ale to był jedynie czynnik wspomagający.
Czy my jesteśmy chorzy psychicznie, albo też inaczej zbudowani "mózgowo"? Nie. My mamy bardziej otwarte umysły, ale jak to już zauważono fantastyka nie porusza rzadnego z tematów, którego nei dało by się opisać w głównym nurcie. Fantastyka pozwala jednak na koloryzowanie, przejaskrawianie pewnych sytuacji i dlatego czasem jest przydatniejsza.

[Romek P.]

[Pako]

Orwella nie czytałem, kiedyś trzeba chyba będzie, bo to klasyka w sumie jest. Czy to nie jest czasem lektura?
Fantastyka ogólnie nie nakłada ograniczeń. I jest tak pojemnym gatunkiem, że wiele oób czyta ją, nie wiedząc. W TV też praktycznie co chwila fantastka leci: a to kometa jakaś, a to armagedon, a to dziwne trzęsienia ziemi czy inne wulkany.Sama fantastyka

[Romek P.]

[Wiedźma]

Plagiaty w pracy naukowej są jednak zabronione Ale jak nazwać plagiat z samego siebie?

[Romek P.]

[Gustaw G.Garuga]

No to po kolei i systematycznie:

[Pako]

[Romek P.]

[Wiedźma]

[Gustaw G.Garuga]

Pako:
"Wyjątek potwierdza regułę", piszesz - to mi dopiero stereotyp. Jeśli to ma być ten jeden powód, dla którego "nie wystarczy", no to się nie zgadzamy. Nie "zmierzam do tego, że fani fantastyki mają inaczej zbudowany mózg" - pisałem o rzeczach subtelniejszych. Nie chodzi mi o twórców chorych psychicznie, a o to, co zwiemy ekstrawagancją wielkich artystów.

Romku P.:
No to poczytaj sobie posty Wiedźmy i moje Nie, chodziło mi o jej pouczajacy ton. To jest swobodne forum wymiany myśli, ja stawiam pytanie, podaję swoje widzenie kwestii dalekie od kategorycznosci, czekam, co powiecie, a w odpowiedzi słyszę niemal, że zanim w ogóle zabiorę głos to mam przeczytać to albo jeszcze lepiej tamto. Cieszę się, że dyskusja była na pewnym poziomie, nie podoba mi się, że oberwałem za tezy, których nie wygłosiłem. I uważam, że bez sensu czepiasz się, że ten sam post zamieściłem na Forum NF, ale zakładam, że miał to być koleżeński przytyczek

Wiedźmo:
Moje pseudonaukowe tezy... Bądź łaskawa przyjać do wiadomosci, że ja ty nikomu nie wpycham na siłę mojego punktu widzenia, tylko stawiam pytanie i sam na nie odpowiadam daleko niekategorycznie (jeśli Ci zalezy, zerknij jeszcze raz na moje posty i ich formę). Cieszę się, że zabrałaś głos kompetentnie, ale przykro mi, że nie zrozumiałas niestety, że masz do czynienia nie z szermowaniem przez nieuka absurdalnymi tezami, tylko z kulturalnym zaproszeniem do rozważenia pewnej luźnej, powtarzam, tezy. Myślałem, ze będzie to interesujacy punkt wyjścia do rozmowy, co nas, fanów fantastyki, różni od amatorów innych gatunków twórczości i z czego może to wynikac. Inicjatywa trafiła niestety na "Dzień Krucjat Przeciwko Tezom Obrażającym Rozum". Okazało się, że podjąłem temat niepoważny a na domiar złego nieodpowiedzialny, bo nie daj Bóg jakiś mainstreamowiec tu zerknie i zobaczywszy o czym niejaki Garuga się tu rozpisuje stuknie się z politowaniem w czoło i na całej fantastyce krzyżyk postawi... No i co do obrażania - to jest dział Disneyland i bodaj wisi na nim stosowne ostrzeżenie, a poza tym nie uważam, żebym obraził kogokolwiek.

Podsunięta przeze mnie Wam pod rozwagę teza o psychicznym odstawaniu fanów fantastyki od tzw. reszty społeczeństwa jest moim zdaniem wystarczająco interesująca, by stać się tematem felietonu albo właśnie posta na odpowiednim forum. Trzeba tylko podejść do niej mniej jak do hipotezy naukowej, a bardziej jak do dzieła literackiego, tzn. bez nadmiernego wymachiwania szkiełkiem. Może nie powinienem był ubierać sprawy w terminologię pseudo-psychologiczną? Tak czy siak, już za późno. Jeśli ktoś chce pchnąc wątek na właściwe tory, będę wdzęczny. Ja już próbował nie będę.

[Wiedźma]

[Haletha]

Umysł dziecka nie funkcjonuje odmiennie od umysłu dorosłej osoby. Jest to tylko tabula rasa, nowy twór mający szanse przerodzić się w coś skomplikowanego. Dzięki temu jednak działa bardzo sprawnie, jak nowy komputer;-) W wieku przedszkolnym błyskawicznie przyswajałam wszelką wiedzę; czytać nauczyłam się po jednorazowym pokazaniu literek. Teraz siwieję, zanim zdołam zarejestrować pół stroniczki druku. Chciałabym znów być takim neofitą; potencjał jego mózgu jest ogromny. Ponieważ jednak maluch zazwyczaj nie ma wiele do roboty, szuka twórczego ujścia w kreowaniu własnej wizji świata, wymyśla sobie niewidzialnych przyjaciół. To naturalna reakcja organizmu, potrzebna do prawidłowego rozwoju. Gdy jednak w świetle nauki ten rozwój dobiegnie końca, dorosły już człowiek stara się automatycznie odciąć od "korzeni", kojarzących mu się (niesłusznie) z bezradnością i zależnością od rodziców. Dziecko jednak nie jest bezradne z podowu naiwności, a tylko braku doświadczenia. Doświadczenie jednak można nabyć, a niektóre zjawiska są naturalną, wrodzoną funkcją organizmu. Należy do nich np. odruch ssania mleka matki/smoczka, a także właśnie zdolność imaginacji. Skoro więc ta pierwsza umiejętność nie zanika z czasem (no dobrze, częściej od smoczka trąbimy butelki:)), dlaczego niby mamy pozbawiać się marzeń?

Fantastyka (ta ambitna) nie jest światem zbudowanym na nowych (ani tym bardziej kruchych) fundamentach. To nasze własne universum. Zgoda, widziane przez kolorową szybkę, albo nawet krzywe zwierciadło. Tym większą jednak umiejętnością będzie dostrzeżenie w nim realiów własnego otoczenia. Nie sztuka zjeść z tacy przyrządzony kotlet. Sztuka samemu go upolować:)

A gdyby nawet nie (w co wątpię) - to tylko głupi człowiek może zawsze mówić mądrze. Jak mawiała Ania Shirley;)

[Gustaw G.Garuga]

Jest cała grupa artystów, którzy zajmują się w swej twórczości barierami komunikacyjnymi. Kiedyś cały ten nurt zajmujacy się niemożnością porozumienia między ludźmi wydawał mi się niedorzeczny - w końcu, wszyscy mamy ręce, nogi i język w gębie - teraz widzę, że mogli miec dużo racji, bowiem pomimo moich wyjaśnień ja i Wiedźma wciąż rozmawiamy o różnych rzeczach.

W moim pierwszym poście był tylko jeden ustęp, w którym powoływałem się na medyczny fakt (za który ręczę). Zadałem sobie i forumowiczom pewne pytania, na które sam odpowiedziałem warunkowo ("to mogłoby tłumaczyć", "posunąłbym się do stwierdzenia"). Tymczasem zostałem wyśmiany, mój post sprowadzony do nieznośnie uproszczonej formy, potraktowano mnie z góry jako dyletanta, który swoimi niewczesnymi teoriami włazi na swięty teren nauki ścisłej, jaką jest jak wiadomo wszem i wobec psychologia. Dałem się wciągnąć (mea culpa) w pseudonaukową dyskusję, gdzie już nie szkiełkiem wymachiwano, ale do tematu podchodzono w azbestowych rękawicach i z mikroskopem elektronowym. Dowiedziałem się, że głoszę naukowe absurdy, usłyszałem, że krzewię tezy, których tak naprawdę od początku nie zamierzałem głosić, moje wyjaśnienia zostały zinterpretowane jako wycofywanie się rakiem, i wiele , wiele innych... powiem wprost - dyrdymałów.

Na to nigdy nie będzie z mojej strony zgody. ZANIM KTOŚ WYSTRZELI Z ARMATY I ZACZNIE SIĘ NA FORUM MĄDRZYĆ, NIECH NAJPIERW ROZWAŻY, CZY TEJ ARMATY NIE WYTACZA NA WRÓBLE. Gdybym, powtarzam, GDYBYM sformułował swój pierwszy post nie jako pytanie i sugestię, ale jako kategoryczne stwierdzenie, wiedźmine fajerwerki miałyby sens i pełniłyby szczytną rolę wybijania ciemnocie z głów debilnych przekonań. Tak jednak, jak jest, zostałem sztucznie postawiony w roli chłopca do bicia, próbowano natrzeć mi uszu za postawę, której nie przyjąłem. Moje wyjaśnienia zostały potraktowane jako pretekst do wyzłośliwiania się (ostatni post Wiedźmy). Tak, dałem się zapędzić na mało znajome mi tereny - psychologii nie studiowałem, pewnie sprowokowano mnie do wygłoszenia twierdzeń wątpliwych, ale też od początku, powtarzam po raz setny, teza wstępna była felietonowa a nie "dysertacyjna" w treści i formie, a zatem pewna doza psychologiczno-medycznego żargonu była jak najbardziej na miejscu. To, po co, i w jakiej formie coś napisano, musisz Wiedźmo rozważyć, zanim zabierzesz się do "dawania odporu". Widzisz, Tobie "miło było dyskutować", mnie niestety mniej - powody wyżej.

Paru osobom mój post pozwolił "zabłysnąć", szkoda, że próbowano to robić kosztem autora. W rozprawę z dyletanctwem i hipokryzją "Garugi" zaangażowano nawet zamorski oręż - polityczną poprawność. "Obrażanie Świadków Jehowy"? Bądżmy powazni. Mam i zawsze będę miał prawo do porównywania jednych zjawisk z innymi. Obrażające nie są moje słowa dotyczące praktyki wręczania broszur religijnych ludziom na ulicy, tylko próba odebrania mi prawa do wygłaszania takich porównań.

Sprawa autoplagiatu - z igieł nie da się zrobić wideł. Najpierw pytanie zadałem na Forum SF, gdzie użytkowników jest kilkudziesięciu, potem tę samą ankietę zamieściłem na Forum NF, bo ponad czterystu użytkowników to nie w kij dmuchał. Nie złamałem żadnego punktu regulaminu któregokolwiek z tych forów, a mimo tego dowiedziałem się, że "nie jestem szanujacym się autorem", że mam "powód do wstydu", a gdybym tak postąpił nie daj Boże w pracy dyplomowej, to popełniłbym przestępstwo... No właśnie, "gdybym".

Na forum SF odpowiedź "Tak" przegrała stosunkiem 28 / 57%, na Forum NF wygrała 60/30%. Cieszę się, że mimo nieporozumień i niepotrzebnych sporów temat spotkał się z umiarkowanym zainteresowaniem.

[Wiedźma]

[Pako]

[Gustaw G.Garuga]

Rozumiem, że skoro ja Wam odszczekałem, Wy mi odszczekaliście, nikt nie spuścił z tonu, nikt się nie wycofał, to jesteśmy kwita. Na tym proponuję zakończyć tę dyskusję - już powiedziałem wszystko, co chciałem powiedzieć, wyjaśniłem najlepiej, jak potrafiłem, jak ktoś się zgodzi, świetnie, nie, też świetnie. Jeśli chcecie, możecie dalej wyciągać za uszy niuanse o grubości włosa - Wasz wybór. Powiem tylko tak - nikt nie wie lepiej ode mnie, jakie były naprawdę moje intencje i przykre jest, że żadnego z moich wyjasnień nie wzięliście za dobrą monetę. Cóż, takie już prawa dyskusji i ja je w pełni akceptuję.

Mam nadzieję, że na innych wątkach będziemy mieli okazję porozmawiać w lepszej atmosferze i na temat.

[Margot]

Ot, spóźniłam się. A taki fajny temat uwaliliście... Ech...

[gorat]

Temat znalazł się już na ostatnim miejscu na liście (zakurzony zatem straszliwie, mam nadzieję, że nikt nie ma alergii na kurz ), a powodem jego wygrzebania jest pewien dowcip, który dedykuję szczególnie dyskutującym o opowiadaniach w SFFiH:

Psychiatra bada pacjenta za pomocą testu, czytając:
- Ostatniej niedzieli był wypadek drogowy. Motocyklista został rozjechany przez samochód tak nieszczęśliwie, że stracił głowę. W chwilę potem wstał, podniósł głowę i poszedł do apteki, żeby przykleić ją do tułowia.
W tym miejscu badany uśmiecha się z niedowierzaniem:
- Pańska historia nie trzyma się kupy. Przecież apteki w niedzielę są zamknięte!