[Marcin Robert]

Gratulacje dla wszystkich uczestników, a w szczególności:

Mateusza Zielińskiego – w pełni zasłużone zwycięstwo,

Matrima oraz

brajta, który wprawdzie znalazł się poza podium, ale faktycznie zdobył trzecie miejsce.

[brajt]

te, rzeczywiscie, jestem trzeci!!! dzieki

[Mateusz Zieliński]

Dzięki Gustawie. Muszę to trochę przemyśleć.

Jeśli chodzi o ostatnie dwa wyrazy sam czułem to jako niepełne domknięcie historii, rodzaj zawieszenia. Pytanie - czy tak jest dobrze? Czy też lepiej zakończyć radykalnie - jak radzisz.

Pierwsza cześć zdania i owo złe-radosne jezioro - do przemyślenia, aczkolwiek tutaj, w zamierzeniu, chodziło właśnie o radość wyrażaną przez coś złego. Czyli, de facto, rodzaj złej satysfakcji...
Po zastanowieniu, przyznaję jednak rację. "Zło" i "radość" nie były najszczęśliwsze.

Tak, czy inaczej, dzięki.

[Gustaw G.Garuga]

[Mateusz Zieliński]

Przyznam, że nie czuję się do końca przekonany, ale już nie dyskutuję. Wciąż myśląc.

[Gustaw G.Garuga]

Ty piszesz, Ty rządzisz, a podyskutować warto

[jewgienij]

To lubię: dyskusje o imiesłowach

Z rozmów z kolegami wiem, że niektórzy wydawcy w ogóle by je najchętniej powyrzucali, a to dla mnie herezja, bo rzadko buduję zdanie złożone, nie wstawiając imiesłowu.

Ale rozumiem, że tu nie idzie o imiesłów jako taki, tylko o zamykający całość. Nie wiem, mam mieszane uczucia. W szortach nazbyt moim zdaniem kładziony jest nacisk na puentę, co może doprowadzić do zrobienia z tekstu takiego bardziej rozbudowanego kawału. Jestem nieufny co do mocnych zakończeń, jeśli nie wynikają z tekstu, za co mi się bardzo często obrywa. Swoją filozofię czerpię z rozwiązań formalnych muzyki klasycznej, gdzie prócz utworów kończących się łopatologicznym wybijaniem akordu przy akompaniamencie kotłów i werbli, są też takie, które zamierają w pół zdania, rozpływają się w ciszy, albo jakby pod znakiem zapytania. Dlatego bardziej bym się skłaniał ku wersji oryginalnej u Mateusza.

Słowem, czasem wolę diminuendo niż crescendo i fortissimo con bravura a la polacca

[mBiko]

Gratulacje dla zwycięzcy oraz wszystkich pozostałych uczestników edycji.

[Matrim]

No nareszcie jakaś dyskusja po głosowaniu, a nie tylko przejście do kolejnego tematu
To i ja coś od siebie powiem, zacznę od Gustawa:

[Zagubiony]

Gratulacje Mateuszu i Matrimie !
Podziękowania dla gospodyni, głosujących i komentujących.

[Gustaw G.Garuga]

[Matrim]

Zagubiony, myślę, że Gustaw G.Garuga miał chyba na myśli to, że bohaterowie mówią do siebie ciągle "po imieniu", tak często, że aż za często

[Gustaw G.Garuga]

Matrim, wywalić "chyba" i wszystko się zgadza

[Matrim]

Gustaw G.Garuga, no! Będę bardziej uważał.

[Mateusz Zieliński]

[Arya]

Gratulacje

[Gustaw G.Garuga]

Political fiction ma szersze znaczenie. Kwalifikuje się do niej IMO nie tylko fantastyka poruszająca tematy stricte polityczne, ale także pewne filozoficzne, i nie tylko w znaczeniu ustrojowym czy socjologicznym. Do tych ostatnich zaliczyłbym "media fiction", że tak stworzę sobie podręczny i poręczny termin. Czyli pokazywanie przyszłości, w której wizję świata do przedstawionego w omawianym króciaku stopnia kreują media, można do political fiction zaliczyć. Co nie znaczy, że ja po lekturze miałem takie odczucia

[Mateusz Zieliński]

W poszukiwaniu argumentów dotyczących political fiction dotarłem do wikipedii. Zobaczyłem, że wśród filmów z nurtu p-f jest m.in. Łowca Androidów i się poddałem. Ja już nie wiem... teraz mi wychodzi, że, jak się zastanowić, i Schron i Martwioł to political-fiction.

[Agi]

[Mateusz Zieliński]

[Gustaw G.Garuga]

Władcy Pierścieni do political fiction nie zaliczymy... choć polityki tam przecież pełno.

[Mateusz Zieliński]

[Matrim]

[Mateusz Zieliński]

[Matrim]

Mateusz Zieliński, otóż to.

[Gustaw G.Garuga]

Political fantasy Wiedźmin też na to się łapie.

[Zagubiony]

Łoj się porobiło...
Wyjaśniając: nie tylko wyklinający dziadek, ale też, jak Gustaw trafnie wskazał, aspekt medialny. A jakie te media się ukazały? PolSat-InRoom, TVN3D jednoznacznie, bezpośrednio nawiązują do polskich, współczesnych stacji, a wiadomo, że media powiązane są z polityką. Właśnie ta bezpośredniość (jak to odebrałem) mnie odrzuciła. Gdyby nazwy stacji były inne, nie byłoby tej bezpośredniości, to imho byłoby lepiej i nie zarzuciłbym tekstowi aspektu politycznego, ale nawet wtedy Schronowi nie przydzieliłbym punktu - tekst do mnie nie przemówił i tyle .

Zazwyczaj tak mam, że jeśli znajdę w tekście bezpośrednie, polityczne odniesienia to mnie odrzuca. Parę numerów temu, w SFFiH, pojawiło się opowiadanie Piekary "Stowarzyszenie Nieumarłych Polaków", czy jakoś tak - tekst miał dobry pomysł i za to go chwaliłem, ale kląłem na każdą wzmiankę o realnej osobie ze sfery politycznej. Nawet w tym gatunku znajdzie się parę perełek - na przykład taka "Paradyzja" Zajdla, która pod przykrywką (bo inaczej książka nie przeszłaby cenzury) omawia PRL-owskie problemy.

[Mateusz Zieliński]

Zagubiony, mimo wszystko, nadal będę trwał przy tym, że tekst opowiada o mediach, a zupełnie nie dotyka (oprócz nieistotnej i może rzeczywiście niepotrzebnej odzywki dziadka) tematyki powiązań między mediami a polityką. Nazwy stacji skonstruowane w ten sposób nasunęły mi się same - są zmienione, sugerują pewien kolejny poziom rozwoju, a jednak, dzięki odwołaniom do istniejących, czytelnik wie dobrze o co chodzi. Trudno mi powiedzieć, jak wykonać podobny zabieg nie odwołując się do rzeczywistości. Zresztą nawet nie wiedziałbym, po co?

Mimo powyższego, przyjmuję Twój punkt widzenia ze zrozumieniem, przy swoim pozostając.

[Kyle Katarn]

Najbardziej podobały mi się "Martwioł" (ze względu na klimat) i "Dotyk deszczu" (jest chyba najbardziej pełnym magii z tych utworów - bardziej niż "Zasady magii", mimo że słowa "magia" występuje tylko w tym drugim).