[Wachon]

[Kasiek]

Cebula - jeden wielki chaos jak dla mnie. Tematy przeskakują, nie widziałam tym razem sensu... przykro mi
Pilipiuk - trochę już mnie nudzą. Szarość PRL, totalitarna szkoła, bezsensowność egzystencji - mój brat (kompletnie nie związany z fantastyką), starszy od Andrzeja o 2 lata przeczytał, stwierdził, że... nie będę cytować, ale sens był taki, że niezupełnie zgadza się z autorem
Domagalski - nie od dziś wiemy, że to my zbawimy świat Trochę zbyt płytko o tym czytelnictwie, ale to chyba jedyny felieton z numeru, który w miarę zajął moje myśli. PUNKT
Grzędowicz - ja nie palę.

[nureczka]

[baranek]

wybacz Wachon, lecz...
jestem od Ciebie starszy o dwa lata. i naprawdę za cholerę nie mogę pojąć o czym Wy z Andrzejem pitolicie.
kiedy byłem dzieciakiem naprawdę wisiało mi martwym nietoperzem, że nie mam paszportu. nie czułem się zniewolony, ta cała szarość i beznadzieja ominęły mnie szerokim łukiem.
miałem kumpli, swój świat między śmietnikiem i trzepakiem, byłem kowbojem albo zorrem, czterema pancernymi byłem [jako dziecko też byłem spory], latałem w kosmos, piraciłem po morzach i oceanach. kryste!, bawiłem się po prostu, jak nie przymierzając - dziecko.
kurde, wyjątkowo niedojrzałym dzieckiem byłem. ale, jak każdy matołek - szczęśliwym.
i wiesz co, chyba współczuję ludziom, którym uczucie dawał dopiero paszport w kieszeni.
bez urazy, ale naprawdę nie mogę Was zrozumieć.

[Kasiek]

baranek, a bawiłeś się na trzepaku w trupa?

[nureczka]

baranek, +1

[Fidel-F2]

baranek +1

[baranek]

Kasiek, w trupa bawiłem się pod trzepakiem. kiedy się okazało, że nie da się zrobić fikołka bez trzymanki.

[Wachon]

[Wachon]

[Agi]

[Wachon]

[baranek]

Wachon, starałem się tylko napisać, że to, iż świat małego Andrzeja był szary i beznadziejny bardziej wynika z winy małego Andrzeja niż z winy świata. że inni mogli postrzegać tamtą ponurą rzeczywistość zupełnie inaczej. i nie musieli nigdzie, i przed niczym uciekać.
nie wiem, wydawało mi się zawsze, że po prostu zwyczajnym dzieciakiem byłem.

i owszem, uważam się za szczęśliwego. mimo, że nigdy nie byłem dalej niż w Pradze - jestem szczęśliwy. bezgranicznie
może dlatego, że nie traktuję siebie zbyt serio...

e: powinienem zacząć więcej emotikonek używać. albo lepiej poznać Wachona. i dać się jemu poznać. może w czerwcu w Nidzicy?

[Kruk Siwy]

[Wachon]

[nureczka]

Wachon, gdybyś miał pojęcie o psychologii dziecka wiedziałbyś, że stan zastany uważa ono za jedyny słuszny. Popatrz na filmy z powojennej Warszawy, gdzie szkraby bawią się w powstanie. Dopiero z perspestywy lat dziecko wiedzi, że czegoś było pozbwione, coś mu umknęło.
Cudowna, odlotowa szkoła, gdzie wszyscy się przyjaźnią, a nauczyciele są super, występuje tylko w amerykańskich serialach (tych głupszych).
Co więcej, chodziłam do burej osiedlowej podstawówki, mieszakłam z rodzicami w klitce z ciemną kuchnią i g*** mnie to obchodziło, bo tak mieli wszyscy, więc to było normalne. Owszem, gdzieś tam byli inni, którzy żyli lepiej, ale i teraz są. Tak jak baranek, bawiam się w czterech pancernych, Zorro i grałam kapsalmi w Wyścig Pokoju. I byłam wielce zdołowana, gdy matka nie chciała mi kupić sabotów na Różyckiego, co akurat z ustrojem nie miało nic wspolnego.
Bardzo chciałabym polecieć w kosmos. Są tacy, którzy latają. Ale to oni są w moim pojmowaniu (na poziomie emocji) wyjatkowi. Normalni ludzie w kosmos nie latają. Na wakacje jadą do Mikołajek, albo Tunezji (w zależności od zasobności kieszeni).
Oczywiście są jednostki, które z definicji, zawsze i wszędzie będą nieszczęśliwe. Na to nic sie nie da poradzić. Może psychterapia, ale tu nie jestem specjalistą.

[baranek]

[Wachon]

[Wachon]

[baranek]

Wachon, myślałem, że pogadamy po prostu. bo Ty zdaje się stałym bywalcem jesteś, ja zaś, po zeszłym roku, zamierzam takowym zostać.

[Wachon]

[terebka]

[Matrim]

[Kasiek]

Wachon, Agi zwróciła Ci uwagę, zebyś nie pisał posta pod postem, zastosuj się, bo ułatwia to czytanie dyskusji

[terebka]

Ale my tu nie o "dwutysięcznych" mówimy, Kasiek

[nureczka]

A ja pozwolę sobie jeszcze nadmienić, że okres młodości (nie dzieciństwa, tylko właśnie młodości) spędziłam w miejscu znacznie bardziej szarym i dotknietym przez ówczesny ustrój, niż większość dyskutantów.
I wiecie co? Tam ludzie potrafili się cieszyć życiem i bawić mimo wszechogranijącej szarości. Wystarczyła herbata, konfitury, a jak się udało, to jeszcze cukierki. Siadało się przy stole, ludzie dyskutowali - czasem na poważnie, czasem ze śmiechem.
Kolory są w nas, chociaż czasem trudno je wydobyć. Akurat dzisiaj, wszystko jest szarobure i ani kropli optymizmu nie potrafię z siebie wykrzesać, ale wiem, że to akurat nie ma nic a nic wspólnego z rzeczywistością polityczną/ekonomiczną/światopoglądową.
PS. SPadam, bo mi się zaraz za offtopa dostanie.

[Agi]

[Kasiek]

[Fidel-F2]

[Agi]

Fidel-F2, nie wywołuj