[Fidel-F2]

sługa uniżony

[Szogun]

To i ja chętnie coś naskrobię choć widzę że mam bardzo spaczony gust w porównaniu z resztą.

Michał - No właśnie cały tekst jest jakiś taki dziwny... ten cały szatan był jak ktoś już napisał taki żenujący i niskich lotów, że skończył tak jak na niego przystało.
Trojka - Taniec po drugiej stronie - No właśnie czytałem to opowiadanie najdłużej może dlatego że robiłem to jadąc autobusem czy przed snem jednak jako pierwsze na prawdę mnie zaciekawiło, wkręciłem się w świat opowiadania, we wszystko udało mi się uwierzyć. A postać Molocha bardzo fajna <choć przez nazwę przeraziłem się że mam do czynienia z czymś w klimacie neuroshimy >zresztą nie tylko jego ale i tego miliardera Zumi on był chyba. W każdym razie koniec był jak dla mnie fenomenalny i na prawdę poczułem taki dołek na żołądku mówiący że to już koniec. Tutaj jak dla mnie punkt zasłużony.
Agnieszka Chodkowska-Gyurics - Aria Verdiego - szok dla niektórych ale tego opowiadania nie przebolałem, dotarłem zaledwie do trzeciej strony i się poddałem, nie wiem może dlatego że nie lubię hard s-f, w każdym razie wszystko mi tutaj nie pasowało, główny bohater, wątek główny traktowanie przez ludzi ich wybawiciela, wszystko takie stereotypowe. Po prostu miałem wrażenie gdzieś już było. Dla mnie kicha.
Alicja Pawłowska - Meritherion - no i tutaj na prawdę się zawiodłem, miało być tak pięknie, świetnie się zapowiadało, durny fanatyzm, dżihady i tym podobne i ... wszystko autorka popsuła. Znaczy powiem tak główna bohaterka mi się nie podoba może ze względu na jej schematyczność, ma ogromną moc, jest nadęta burkliwa, wszystko wie najlepiej na wszystkich patrzy z góry i wszystko ma w *beep*, do tego jest wybranką boga ... tja... zabrakło mi fajnego głównego bohatera, lubię gdy jest nim kobieta, zawsze wtedy jest ciekawiej, ale gdy jest ona oryginalna. Więc główny minus to bohaterka, której pojawienie się doprowadzało mnie do chęci rzucenia opowiadania i zajęcia się następnym. Na szczęście ratowały je te scenki rozmów tej kapłanki z Meritherionem. Świetne bóstwo, niby takie groźne a jak się okazuje niezwykle zagadkowe i nie przewidywalne, tak to największy plus. Niestety bez punktu.
Ewa Skuta - Dozorca- Dobra tu jest punkt jak diabli. Najlepsze opowiadanie w tym numerze, cała jego budowa była świetna, trzymało w napięciu, skończyło się nieszczęśliwie i wiele się nie wyjaśniło choć można wiele rzeczy sobie dopowiedzieć, cud miód i malina.
Agnieszka Woś - Mak, Konwalia, Dziki Bez- Po prostu słabe, sam tytuł na to wskazywał.

A więc według mnie w tym miesiącu

1-Dozorca -punkt
2-Taniec po drugiej stronie -punkt
3-Meritherion -bez punktu za główną bohaterkę
4-Michał
5-Mak, Konwalia, Dziki Bez
6-Aria Verdiego

[dziko]

[Szogun]

Kiedyś? King zawsze pisywał w tym stylu, gdzieś nawet mówił że o wiele lepsze jest zakończenie które nam wszystkiego nie wyjaśnia i nie podaje na tacy gotowych odpowiedzi. Zgadzam się z nim jak najbardziej, ale co tam tekst miodny.

[baranek]

[Chal-Chenet]

Pawłowska i Skuta (To w ogóle bardzo dobry tekst. Przytłaczający klimatem, napisany ze smakiem i... smutkiem. Bez dwóch zdań najlepsze opowiadanie w numerze.)

[rag]

Jakub Małecki - Michał
Mariusz traci ukochanego, a Szatan mu go zwraca, choć nie darmo. Dziwaczne, w bardzo negatywnym tego słowa znaczeniu.

Trojka - Taniec po drugiej stronie
SF. Pięcioosobowa wyprawa badawcza do białej dziury w inteligentnym statku. Kłócą się, ratują, a potem stają się początkiem nowego wszechświata. Niegłupie, ale niespecjalnie udane (ani nowe: puenta podobna do Asimova: "The Last Question" i Moore'a: "The Big Chill").

Agnieszka Chodkowska-Gyurics - Aria Verdiego
Zmodyfikowany człowiek na samotnej misji ostatniej szansy, aby pokonać Obcych. Tylko, że to maszyna, która myśli, że jest człowiekiem. Tekst dobry, ale chyba trochę za długi - albo za mało tropów poddaje, żeby czytelnik mógł wydedukować zakończenie. THE BEST OF 60

Alicja Pawłowska - Meritherion
Fantasy o planecie religii i kapłance, która zwyczajnie rozmawiała ze swym bogiem. Niezły pomysł i na świat i ciekawa bohaterka, ale akcja opowiadania jakaś połamana i nawet odpowiedź babcki na koniec nie całkiem tłumaczy sens. No i niekoniecznie niezbędna scena hentai.

Ewa Skuta - Dozorca
Minimalnie fantastyczny horror (chyba) współczesny - o gwałcie na dzieciach (chyba). Nastrój jest, opowieść wciąga - ale o co chodziło?

Agnieszka Woś - Mak, Konwalia, Dziki Bez
Steampunk, z klimatem i intrygą. Fajne, ale zdecydowanie za gęste: czyta się, jak fragment powieści.

[Ceridwen]

Michał
Może jestem przewrażliwiona, ale miejscami krzywiłam się z obrzydzenia i musiałam zmusić się, żeby dokończyć, a to chyba nie jest dobry znak. Plus zgadzam się z uwagami na temat Szatana: bardziej przypominał mi jakiegoś nawiedzonego, znudzonego życiem bogacza, niż emanację zła. Wypowiedzi diabła nie przekonały mnie jakoś o jego wielkości, a zakończenie... Wystarczy strzelić Szatana po twarzy poświęconym paskiem, żeby się go pozbyć? Ehem.
Żeby jednak nie marudzić za bardzo, powiem, że początek zapowiadał się nieźle. Styl "nie mój", ale na pewno ciekawy, te dziwaczne maile... Szkoda, że potem się to wszystko rozjechało. Bez punktu.

Taniec po drugiej stronie
Może, gdybym bardziej lubiła science fiction, tekst by do mnie trafił. Zawsze jednak wolałam fantasy, więc czytało mi się to opowiadanie dość ciężko. Napisane dobrze, ciekawa wizja ludzkości, w której dwoje ludzi potrzebuje aż trzech innych, którzy by ich pilnowali, ten cały Moloch interesujący - ale to po prostu nie dla mnie, dlatego punktu nie będzie.

Aria Verdiego
Tak, tak, tak! Ten tekst podobał mi się najbardziej w numerze, przypadł mi do gustu pomimo tego, że do sf podchodzę z rezerwą. Bardzo ciekawy pomysł, w dodatku świetnie napisane, a choć tekst jest raczej poważny i dość smutny (przynajmniej mnie wydało się to smutne, aż zrobiło mi się żal "Boba"), autorce udało się parę razy wpleść zdanie wywołujące uśmiech na ustach. I pomyśleć, że czytamy zapis dziennika kogoś, kto poczucia humoru nie posiada. To naprawdę wyszło;) Dałabym zresztą punkt już za samo "Obi - Wan Kenobi, jesteś naszą jedyną nadzieją". PUNKT

Meritherion
Kapłanka rozmawiająca ze swoim bogiem i... no właśnie i co?
Musiałam przerwać czytanie tekstu w połowie, a gdy do niego wróciłam, zastanawiałam się, czy przypadkiem gdzieś nie opuściłam jakiegoś fragmentu. Jakieś to wszystko nieposkładane, zastanawiałam się, o co do licha chodzi i albo jestem strasznie głupia, albo rzeczywiście zabrakło tu czegoś, co łączyłoby ze sobą te wszystkie sceny. Nawet końcowy fragment nie wydaje mi się dostatecznym wyjaśnieniem.
Główna bohaterka irytująca, za to bóg, z którym rozmawia - ciekawy. Odnoszę wrażenie, że świat też skrywa w sobie potencjał. Ogólnie rzecz biorąc opowiadanie wcale nie jest złe, ale nie rzuciło mnie na kolana. Bez punktu.

Dozorca
Smutny i bardzo nastrojowy tekst. Jakby się jednak zastanowić, to wszystko, co mogę o nim powiedzieć. Czegoś mi tu jednak brakuje, a po zakończeniu lektury doszłam do wniosku, że właściwie nie jestem pewna, o co w tym wszystkim chodziło (choć tu może winę ponosi czytanie o trzeciej nad ranem;p). Niemniej na punkt za mało.


Mak, konwalia, dziki bez
Podobało mi się i już. Niby autorka serwuje nam po prostu wycieczkę Czerwonego Kapturka w wersji science - fiction, nie wiemy dokładnie co, jak i dlaczego, ale mnie to nie przeszkadza. Czytało się szybko, płynęłam przez tekst, nawiązań do bajek nie traktuję jako wady, wręcz przeciwnie, skojarzenie z anime miałam, ale ja lubię anime. Poza tym doceniam, że autorka zmieściła się w takim limicie, ciężko napisać pełnowymiarową historię na dziesięciu stronach Worda z 1,5 odstępu. Gratuluję debiutu i daję PUNKT.

[Witchma]

Aria Verdiego i Dozorca.

[Nitj'sefni]

W porównaniu z poprzednim numerem, ten wypada niestety blado. Oczywiście, są gusta i guściki, więc jednym się coś podoba, a innym nie; ja po prostu wyrażam swoje zdanie. Podium jednak musi być, więc postaram się jeszcze raz pokrótce przeanalizować opowiadania i je ocenić.
Jakub Małecki - Michał - Dla mnie ten tekst jest zbyt dziwaczny. Dwóch typów przeżywa w swoim związku kryzys, aż w końcu jeden z nich popełnia samobójstwo. Jednak dzięki poświęceniu ukochanego zostaje wskrzeszony przez diabła. Zdecydowanie zbyt tkliwe i płaskie; do tego dochodzi surrealizm którego nie trawię pod żadną postacią. Gdyby diabeł ratował jeszcze sytuacje, ale on jest tak samo słaby jak i reszta bohaterów. Słabiutko niestety, zatem bez punktu.
Trojka - Taniec po drugiej stronie - Science fiction w najgorszym wydaniu. Futurystyczni bohaterowie, używający denerwującego języka i tak samo się zachowujący. Choć trzeba przyznać, że przy Molochu są całkiem sympatyczni; po prostu nie mogłem ścierpieć tego elektronicznego bełkotu, który z siebie wydawał. Fabuła co prawda w miarę fajnie się rozwijała i można uznać ją za całkiem ciekawą, ale tekst jako całość jest zdecydowanie kiepski. Bez punktu.
Agnieszka Chodkowska-Gyurics - Aria Verdiego - Kolejny SF, ale tym razem bardzo dobrze napisany. Sympatyczny bohater, którego prawdziwe "ja" trochę mnie zaskoczyło, ale bardzo pozytywnie. Jego przygody były wciągające i z przyjemnością przeczytałem opowiadanie od początku do końca. Autorka udowodniła też, że tego typu tekst może być pozbawiony technicznego języka, a mimo to pozostaje wierny swojemu gatunkowi. Pierwszy punkt.
Alicja Pawłowska - Meritherion - Nie lubię amazonek, a właśnie tak jawi mi się główna bohaterka tego utworu. Mówiąc krótko - nie przekonała mnie do siebie. Co innego jej świat. Muszę przyznać, że autorka miała bardzo ciekawy pomysł i do tego nieźle przeniosła go na papier. Dochodzi jeszcze przyzwoita fabuła i wobec tego opowiadanie dostaje punkt.
Ewa Skuta - Dozorca - Przeczytałem na "okienku" pomiędzy wykładami i z okresu studenckiego przeniosłem się z powrotem do liceum. U mnie się takie dziwne rzeczy nie działy, ale sam opis szkoły i wspomnień bohatera wydał mi się podobny. Fabuła jest jednak mało interesująca i choć tekst można uzna za poprawny, to pozostanie on bez punktu.
Agnieszka Woś - Mak, Konwalia, Dziki Bez - Czerwony Kapturek w wersji steam punkowej. Kolejny tekst zasługujący wyłącznie na miano przyzwoitego, ale zdecydowanie bardziej ciekawy. Fajny pomysł i niezłe pióro. W tym gronie może nawet otrzymać punkt i tak się dzieje.

[Agi]

Wyjątkowo długo i z dużymi przerwami czytałam nr 60, ostatni tekst skończyłam dziś rano.
Wrażenie ogólne - bardzo nierówny poziom.
Jakub Małecki - Michał - zbrzydziło mnie. Rzeczywiście to najgorszy tekst Kuby.

Trojka - Taniec po drugiej stronie - operacja się udała, tylko pacjent nie przeżył.

Agnieszka Chodkowska-Gyurics - Aria Verdiego - najlepszy tekst w tym numerze.
Zabawnie, elegancko, puenta lekko zaskakująca, chociaż znając nureczki miłość do psów można się było tego spodziewać. PUNKT

Alicja Pawłowska - Meritherion - warsztat wymaga jeszcze sporo pracy.

Ewa Skuta - Dozorca - dobrze napisane opowiadanie, ale jego klimat rozminął się z moim nastrojem.

Agnieszka Woś - Mak, Konwalia, Dziki Bez - przeczytałam przed chwilą.
Raczej nie jestem wielbicielką komiksowego stylu. Bohaterowie płascy, fabuła potraktowana migawkowo.

[khamenei]

Ciekawa sprawa, po raz pierwszy od dłuższego czasu zagłosowałem na opowiadania popierane przez mniejszość. Lubię horror w najróżniejszych odmianach, więc poparłem Michała. Fakt, nie jest to nic wybitnego, ale miło mi się czytało. A że okrutne i obrzydza? Cóż, literatura, film itp. mają wywierać najróżniejsze wrażenia, w szczególności i takie.
Dozorca to też horror / thriller, oczywiście znacznie bardziej subtelny, a przy tym wg mnie lepszy. Znacznie lepszy. W zasadzie najjaśniejszy punkt niniejszego numeru.
Ostatni punkt przyznaję Tańcowi po drugiej stronie. Fakt, ma trochę bzdur w środku, niemniej jednak na tle reszty zasługuje na punkt. Dziwię się, iż część z was zrezygnowała po paru pierwszych stronach, mnie się to płynnie czytało.

Czego nie mogę powiedzieć o "Arii Verdiego" i "Meritherionie". Nie gustuję w podobnej literaturze przygodowej z przymrużeniem oka. W przypadku "Meritheriona" podzielam opinię Fidela - zbyt chaotyczne, roztrzepane. Istny zlepek najróżniejszych scen. Jakaś babcia na koniec...
Natomiast "Aria..." za lekka dla mnie. Skacze koleś (pies) to tu to tam, jakiś tekst o Obi Wan Kenobim, potem pies wytyka język... ehh nie lubię czegoś takiego. Za mało powagi, a za dużo puszczania oka do czytelnika.
Nie mogę sobie przypomnieć, o czym był "Mak, Konwalia...", ale wiem, że nie podeszło całkowicie.

Edit: podsumowując, spoko numer. Połowa fajna to jak dla mnie brak jakiegokolwiek powodu do narzekania.

[Zgaga]

Ewa Skuta Dozorca - chyba po prostu miałam ochotę na prostą, klimatyczną historię.

[Watzek]

I co ja poradzę, że mi się tylko "Dozorca" podoba? Oczywiście punkt.

[Nina Wum]

Ledwie zdążyłam.

Michał.
Zaczyna się zachęcająco. Lubię sytuacje wyjściowe ździebko bardziej zawikłane psychologicznie od:"on uciekał, oni go gonili - z luf im dymiło". Przemawia do mnie paskudna prawda, że w letnim związku niedostatki fizyczne bliskiej osoby stają się katastrofą. Styl tego tekstu jest doskonale neutralny, przekazuje, co powinien, nie tnie hołubców. (Lubię hołubce, lecz przecież może być i tak.) Czytałam więc pełna dobrej wiary - aż na scenę wparadował ten nieszczęsny diabeł.
Dumny Książe Ciemności jest figurą strasznie wytartą. Wystapił w niezliczonych filmach; wcieliło się weń wielu sugestywnych, czasami wybitnych aktorów. Kiedy czytam "diabeł", wszyscy oni morfują w mojej głowie w bezkształtną masę, która łypie okiem Wolanda (tym zielonym.) Obawiam się, że nie sposób stworzyć diabła w opowieści raz jeszcze, z całą powagą i niewinną miną, jakby się było pierwszym, ktory na to wpadł. A może sposób by się znalazł, lecz nie ten. Facet się nie broni. Miał być demoniczny, a jest tylko pretensjonalny - i straszliwie nudzi. Scena z ciągnięciem druta zaiste apetyczna nie jest; lecz jak zauważył kolega wyżej,

[xan4]

3 dni kochani czytelnicy zostało. Chce nam się pobijać rekordy w tym miesiącu, czy zadowolimy się wynikiem ponad 50?
No i zapraszam serdecznie do opinii na temat numeru. Nagrody książkowe czekają

Wyniki ogłoszę jak wrócę z Falconu i wytrzeźwieję. Tak około wtorku, środy


edit: Tutaj mamy ważne pytania: Czy Ewa dogoni Agnieszkę? Czy Agnieszka dogoni Alicję? Czy Jakub przegoni Trojkę?

[Matrim]

Krótko, bo zdążyłem w końcu przeczytać numer przed końcem ankiety, ale na głębsze wywody już czasu nie mam. Więc:

Michał
No nie bardzo, takie jakieś na siłę kontrowersyjne i politpoprawne.

Taniec po drugiej stronie
Też nie.

Aria Verdiego
Tak. Niezła forma pamiętnikowa, ciekawe rozwiązanie i zabawna końcówka.

Meritherion
Trochę chyba za bardzo po łebkach potraktowane, choć długie. Pogubiłem się w nagłych przeskokach narracji, a tło aż się prosi o więcej zróżnicowania. Ale punkt na zachętę będzie - następnym razem będę bardziej wymagający.

Dozorca
Jest klimat i to mi wystarczy.

Mak, Konwalia, Dziki Bez
Fajne, choć za krótkie. Nagromadzenie odniesień w takim wypadku bije po oczach, ale pomysł był. Skojarzenia z Fables?

Punkty w takim wypadku idą tylko do Pań.

[terebka]

Punkty:
Aria Verdiego (opowiadanie numeru) i Dozorca.

[Nina Wum]

Meritherion. Tekst został napisany plastycznym, sugestywnym językiem. Mimo to przebijałam się przezeń z trudnością. Fabuła okrutnie zygzakuje, rozpada się na kilka - fakt, że przyzwoicie napisanych - całostek, które jakoś nie sumują się w spójną opowieść. Pomysł z Planetą Religii jest ciekawy, zaś sprokurowana przez Autorkę wizja
przemawia do wyobraźni. Jednak narracja miejscami grzeszy zasupłaniem. Np. tu:

[czamataja]

Napisałam i się wykasowało...
Oto próba odzyskania zapisu:

Jakub Małecki – Michał
Opowiadanie miało potencjał, którego nie wykorzystało. Zaczynało się intrygująco: podejrzane maile, wypadek, wyrzuty sumienia… Zakończenie jednak pokazało, że nie wystarczy mieć kilku dobrych pomysłów, by napisać dobrą historię. Szkoda.

Agnieszka Chodkowska-Gyurics - Aria Verdiego
Opowiadanie o znikających skarpetkach nie podobało mi się, więc nie spodziewałam się dobrego tekstu. Mój błąd. Historia mnie wciągnęła od samego początku, razem z bohaterem siedziałam w ciasnych kryjówkach, razem z bohaterem myślałam o strategii wroga, razem z nim czułam na plecach grożące nam niebezpieczeństwo. Zakończenie mnie jednak nie usatysfakcjonowało. Przez całą lekturę wzbijałam się wysoko, wysoko i jeszcze wyżej, więc upadek pod koniec był bardzo bolesny. Niemniej, muszę przyznać, że po skarpetkach to powiew świeżego powietrza.

Alicja Pawłowska – Meritherion
Bohaterka opowiadania przekonała mnie do siebie, do swoich działań, wręcz, muszę przyznać, polubiłam ją. Uwielbiam historie z duetem mistrz- uczeń, więc nie mogło być inaczej. Tekst dobrze napisany, żadne słowo nie było tu zbędne, wszystko tworzyło całość. PUNKT

Ewa Skuta – Dozorca
Poprzedni tekst o kopalni nie podobał mi się, więc lekturę Dozorcy zaczęłam z pewną lekką dozą niepewności. Jakże wielkie było moje zaskoczenie! Ukazała się przede mną historia smutna, wręcz dramatyczna. Ewa zaprowadziła mnie tam, gdzie być nie chciałam i pokazała mi coś, czego widzieć nie chciałam. Zaprowadziła i zostawiła- radź sobie sama.
Historia dobrze napisana, trzymała w napięciu od samego początku, było ono budowane stopniowo. Całość bardzo klimatyczna. Szczególnie urzekł mnie fragment: Słuchałem tej płyty w zimowe poranki wraz z piękną dziewczyną, którą pewnego dnia porwał wiatr. Liryczność tych kilku słów była zaskakująca. Po tej mrocznej opowieści, przyniosły one pewną ulgę, choć tylko na chwilę, bo wymowa tekstu raczej nie nastraja pozytywnie. Lubię takie zakończenia. Dobrze, że autorka wyszła na powierzchnię. PUNKT

[Fidel-F2]

[mBiko]

Trochę rzutem na taśmę, ale po prostu zapomniałem, że jeszcze nie głosowałem.

Dwa teksty słabe, na prawdę nie bardzo wiem do czego zmierzali autorzy Michała i Maku, Konwalii, Dzikiego Bzu. Ten drugi zresztą ledwo, ledwo przypomniałem sobie.

W kolejnej grupie teksty, którym do uzyskania punktu brakuje w sumie niewiele, ale jednak.
Niektóre fragmenty Tańca po drugiej stronie po prostu mnie zmęczyły zawartością metafizyki.
Z kolei Dozorca fajnie napisany, z klimatem i... i nic, została opowiedziana jakaś historia i nic z niej dla mnie nie wynika.
Meritherion jest chyba najbardziej nierównym z tych trzech tekstów. Trochę problemów z fabułą, trochę z językiem, a mimo to czytało się przyjemnie. Chwilami nawet wciągnęło. Przy odrobinie wysiłku następne teksty mogą być znacznie ciekawsze.

W mojej opinii na punkt zasłużyła jedynie Aria Verdiego. Klimat SF i odpowiednie dla mnie proporcje akcji i humoru powodują, że tekst ten trafia niemal idealnie w moje upodobania. Dodatkowo autorce udało się obudzić skojarzenia z kilkoma innymi tekstami, które lubię.

[nureczka]

Bardzo dziękuję za wszystkie głosy oddane na Arię oraz za uwagi i komentarze - zarówno te na tak, jak i te nie.
Te pierwsze mile połechtały moja prózność (któż nie lubi być chwalony).
Padło też wiele pytań, na które chciałabym odpowiedzieć. Wydaje mi się jednak, że lepszym miejscem do tego typu wynurzeń jest mój wątek. Za chwileczkę znajda się tam moje wywnętrzenia. Zapraszam do czytania i komentowania.

[frija]

Dziękuję wszystkim, którzy oddali głosy na moje opowiadanie (tj. na "Mak..." ), a także za opinie i krytykę zawierającą konkretne uwagi. Podobnie jak Nureczka, czuwam w swoim wątku i w razie czego odpowiem na pytania/wątpliwości.

No i oczywiście dla zwyciężczyni i reszty Autorów

[Arya]

nureczka,

[xan4]

Komisja w takim samym składzie jak przy poprzednim numerze przeczytała trzy właściwe wątki dotyczące numeru 60 i ogłasza następujące wyniki:

najlepszego omówienia numeru dokonali: Nina Wum, Ceridwen, Fidel-F2, Nitj'sefni. Z racji, że ilość książek jest ograniczona, nagrody otrzymują Ci co nie dostali ich w poprzednim miesiącu, tj. Fidel i Nitj'sefni.

Dodatkowo, specjalne wyróżnienie (wraz z nagrodą) za stałe, dobre notki o opowiadaniach, wykonywane już od kilkudziesięciu numerów otrzymuje rag.

Dziękuję za zabawę Nagrodzonych proszę o adresy na PW.

[shenra]

Dzięki wielkie za tak ciepłe przyjęcie mojej "rozmemłanej psychicznie siedemnastolatki" i Meritheriona. Wszystkie Wasze komentarze i te na plus i te na minus mają dla mnie duże znaczenie, bo nawet te negatywne "rozjeżdżające się" fragmenty i "irytujące" wstawki umiejscowiliście we właściwym momencie, czyli nie wyszło w sumie tak najgorzej, przynjamniej z mojej perspektywy. Tenkju.

[Nitj'sefni]

[Nina Wum]

Xanie, dziękuję pięknie.