[hevs]

[ihan]

Jakież to dosłowności konkretnie?

[hevs]

Dosłowne potraktowanie tytułu

[ihan]

To można było napisać szorta na dwa zdania. W drugim zdaniu byłaby wytłumaczona połówka.

[Stormbringer]

[xan4]

Joanna Askutja - Cztery i pół ronina - przeczytałem, język w porządku, po 1 dniu nie pamiętam o co tam chodziło - nie dla mnie.
Paweł Majka - Istotny element - Najlepsza rzecz w tym numerze, dobry pomysł, dobra realizacja, jak dla mnie nie ten koniec, ale nie można wymagać wszystkiego - zwłaszcza przy takiej konkurencji. Punkt.
Maciej Musialik - Tropiciel z Nowej Moskwy - drugi punkt, ale powiedzmy sobie szczerze, miejsce około 5, bo miejsc pomiędzy nie obsadzono, pomysł i wykonanie w porządku, do następnej realizacji,
Adam Szymanowski - Diabeł z pudełka - najsłabszy tekst z tego cyklu, pierwsze 10 stron o niczym (treść można zmieścić w 1/2 strony), musiałem się ciężko przedzierać aby dotrwać do punktu gdzie zaczynało się coś dziać, albo zmęczenie materiału albo ja już odpadam na tego typu tekstach.
Marek Żelkowski - Odejście głupca - dobrze napisane, szybko zapomniane, ale 3 miejsce tuż za tropicielem.

[JohnDoe]

Moje punkty idą do Majki i Żelkowskiego.

[marcolphus]

Kurczę, dobry numer wyszedł, niestety dość późno go zakupiłem, dlatego dopiero teraz piszę. Wybór dwóch najlepszych opowiadań był ciężki, bo aż 3 mi się podobały, jedno było fajne, ale przeciętne, a jedno beznadziejne. Ale po kolei:

Adam Szymanowski - Diabeł z pudełka - Pierwszy punkt i to bardzo zdecydowany. Nie pamiętam w ogóle o czym były poprzednie opowiadania z tej serii, choć mgliście kojarzyłem głównych bohaterów. Bardzo fajne klimaty (choć niektóre opisy były zbyt długie), wartka akcja, ciekawi bohaterowie, świetny język. Naprawdę mi się podobało.

Maciej Musialik - Tropiciel z Nowej Moskwy - Tutaj się wahałem przy przyznaniu punktu, ale jednak w końcu przyznaję drugi punkt Maćkowi. Bardzo fajne szorty, ze świetnym głównym bohaterem i ciekawymi zagadnieniami. Doskonale napisane, z humorem i fantazją. Fajne aluzje do innych książek/autorów.

Marek Żelkowski - Odejście głupca - To opowiadanie mocno przypominało mi twórczość znajdowaną w dawnych czasach w "Młodym Techniku" - podobne klimaty, sposób pisania... Podoba mi się sposób pisania - że niby zapisy podsłuchów. Ale tematyka mało oryginalna, no i końcówka skopana - całe te wywody eSBeka mało przekonujące.

Joanna Askutja - Cztery i pół ronina - A to zdecydowanie najgorsze opowiadanie numeru. Kompletnie nie wiem o co w nim chodziło - zabrakło fabuły, w dodatku całość jest napisana tak chaotycznie i nerwowo, że ciężko się czytało.

Paweł Majka - Istotny element - To jest to trzecie opowiadanie, które o mało dostało punktu. Prawdę mówiąc po przeczytaniu pierwszej strony chciałem przestać czytać - miałem spore trudności z przejściem przez początkowy bełkot. Na szczęście później się fajnie rozwija - ciekawy, oryginalny temat, choć osobiście za horrorami nie przepadam, to ten był akurat niezły. Ale całość napisana zbyt mało przystępnie jak dla mnie...

[Anko]

Zaznaczam, że jak zwykle wklejam opinię napisaną bez uprzedniego czytania wątku (żeby się nie sugerować etc.), więc całkiem możliwe, że pięć albo pięćdziesiąt osób przede mną zauważyło to samo lub też że moja opinia do niczego nie pasuje. Ale jak to mawiają, opinii jest wiele, ale ta jest moja.

No to pojechalim na Koszalin.

Miejsce 1.
Szymanowski - zdecydowanie najbardziej podobał mi się ten tekst z całego numeru. Powiedziałabym, że autor się rozkręca. Dalej mamy dialogi w "luzackim" stylu, które pasują i są niewymuszone. Zakończenie tym razem dotarło do mnie (w dwóch poprzednich tekstach z cyklu nieco się poplątałam ze zrozumieniem zakończeń). Sporo humoru - często mam trudność ze wczuciem się w humor tego czy owego twórcy, bo poczucie humoru mam nikłe (aktualnie starłam się z opowiadaniem Juraszka z antologii "barbarzyńskiej" i niby wiem, że to na wesoło i z przymrużeniem oka, a tak jakoś... ) - tutaj jednak pewne sceny szczerze mnie rozbawiły - np. scena z "elektrospustem" albo sztucznym psem. Po prostu dałam się porwać tekstowi - a to chyba cel każdego autora, by takąż reakcję u czytelnika wywołać. Czepiać mogłabym się drobiazgów (np. pisownia "yakitori"; czy Żydzi, nawet znienawidzeni przez pana Eustachego, powinni być pisani małą literą; czy "klina" się zabija - sądziłam, że raczej wbija, ale nie jestem ekspertem od spraw trunkowych, więc może autor ma rację; itp.). Jednakowoż widzę, że czepiać się nie ma po co, bo to naprawdę szczególiki, natomiast widać, że autor włożył wysiłek, by przedstawić czytelnikowi świat obfity i pełen smaczków. Ile z tego to "risercz", a ile "licentia poetica", nie będę wnikać, ważne, że jak dla mnie - szafa gra, nie będę dywagować na temat tego, czy zgadza się ilość nabojów w magazynku i bitów na dysku, bo naprawdę szkoda pary w gwizdek, są to dywagacje spod znaku "bo w średniowieczu tak nie było". Wartka akcja, fajni bohaterowie - kiedy następny tekst?
No to punkcior.

P.S. Adashi, czyżbyś Ty spełnił swoją groźbę sprzed bodajże trzech lat? Ale punkta masz i tak, mimo że powinnam teraz pewnie ostentacyjnie się poboczyć, bo tekst mi się podobał i co tu zrobić.

Miejsce 2.
Musialik - drugi punkt. Opowiadania w klimacie "trybutu" dla klasycznych rosyjskich nowelek, jak już kiedyś doświadczyliśmy w przypadku "Kury", czyta się przyjemnie, jak zresztą również Czechowa czy Gogola, do których podobne klimaty nawiązują. Szkoda, że mimo zapewnień NURSa, że się drukarniom dobierze do kupra, mam zamienioną stronę 30 i 31. Egzemplarz z prenumeraty, więc nawet nie mogę iść się z kioskarzem pokłócić, co mi tu wcisnął. Ale na szczęście nic się nie ucięło. Rzadko lubię szorty, ale te były naprawdę przyjemnymi miniaturkami, z humorem i puentą, będącą zwieńczeniem tekstu, ale nie "morałem" bądź pytaniem z grubej rury (takich szortów to nie lubię, gdzie autor napisze parę linijeczek tylko po to, by zadać pytanie o sens i przyszłość wszechświata, itd., może rajcuje to miłośników filozofii, do których niestety się nie zaliczam, bo za głupia jestem). Właściwie, to nic dodać, nic ująć, punkt i kropka.

Miejsce 3.
Majka - hmm, ten koncept, że bycie dzieckiem ze świadomością poprzedniego, dorosłego życia to stan upierdliwy, przypomniał mi, że już to gdzieś widziałam... Czyż nie przypadkiem w cyklu o Dimoonie? Och, ale bym sobie przeczytała następnego Dimoona... Ale wracając do niniejszego tekstu... Główny bohater podobał mi się, fanatycy religijni już nie (ogólnie mam alergię na fanatyków religijnych w odmianie dowolnej). Mam pewne przeczucie, że tekst zyskałby w moim odbiorze, gdybym potrafiła sobie przedstawić obydwie strony jako równorzędne, mające swoje racje, jedną nie gorszą od drugiej. W tekście widać pomysłowość, chociaż powiedziałabym, że mniej rozbuchaną niż w poprzednich tekstach autora, które czytałam. Szkoda, że spora część pomysłów została nakreślona oszczędnie z szerokim polem pozostawionym do czytelniczego "do-wyobrażenia-sobie", ponieważ odnoszę wrażenie, że moje "zrób to sam" wyobrażenie jest o wiele uboższe, niż potencjał tkwiący w tychże pomysłach (zwłaszcza chodzi mi o koncepcję "chochli", badania nad nieśmiertelnością czy wydarzenia na przestrzeni tych tysiącleci). Wolałabym, by autor pozwolił mi zanurzyć się głębiej w tej wizji, ale to tylko takie subiektywne marudzenie. A co do "urodzonych po raz pierwszy", przypuszczam, że ja na ich miejscu czułabym się jak nowy narybek wchodzący do środowiska, gdzie "wszyscy wszystkich znają" i są "okopani". Zirytowana, ale pragnąca jak najszybciej "nadrobić" i "doszlusować" do reszty. Chociaż w sumie z tą sektą... Powiem tak: parę miesięcy temu weszłam do pewnego środowiska, gdzie prawie "oczywiste" dla wielu jest, że wszyscy to "łyse konie" i siedzą tam latami. Przyznać się do bycia "nowym" wywołuje często zdziwienie, a nieraz niechęć ze strony reszty, że okażesz się słoniem w składzie porcelany, który nie wie, w którą stronę się obrócić (oczywiście, gremialna większość nie ma najmniejszej ochoty być niczyją niańką w takim wypadku). W każdym razie, osiągnęłam poziom w miarę zadowalający (dalej odstaję od osób, które mają x lat zasiedzenia, ale nie czuję się już kompletną ciućmą), za to widziałam wiele ludzi wykruszających się po drodze. Zwłaszcza w pierwszym tygodniu, może dwóch. Do czego zmierzam, że może w opowiadaniu Majki niektórzy "nowo urodzeni" właśnie tak lądują w sekcie - widzą świat, w którym "pojawili się za późno na cokolwiek", świat, który patrzy na nich jak na kuriozum (bo pojawiają się tak rzadko, jak dwugłowe cielęta... czy też raczej o wiele rzadziej), więc "Boże, zatrzymaj świat, ja wysiadam". Stąd jak powiedziałam, powinnam przyznać sekciarzom sporo racji i sympatii, ale jakoś mi nie szło, bo w sumie, ja jestem z tych, którzy uwielbiają mieć jeszcze dużo czasu na to i tamto... Toteż zabrakło mi odpowiedniego punktu widzenia, z którego ten tekst prezentowałby się o wiele ciekawiej... takie skrzywienie osobiste, nic do autora.

Miejsce 4.
Askutja - no, przeczytało się. Klimat jak w którymś "Mad Maxie", gdzie też nie wiedziałam, o co dokładnie chodzi, skąd, dokąd i po co zmierzają bohaterowie, ale cały czas nosiłam się ze świadomością, że może właśnie o to chodzi? Bo czy w świecie powszechnej pustyni, gdzie ludzie żyją jak padlinożercy na resztkach przeszłości, jest miejsce na nadzieję, cel i poczucie sensu? Snucie się znikąd donikąd, byle do jutra, o wiele bardziej wpisuje się w klimat, czyż nie? A wracając do komentowanego tekstu, niezbyt zrozumiałam zakończenie, ale to mi się dosyć często zdarza, więc to chyba coś w moim odbiorniku szwankuje, zatem niechaj się autorzy nie czują urażeni, kiedy mi się to przydarza. Poza tym, ogólnie mam wrażenie, że tekst pachnie wysiłkiem nad stroną językową. Ale jak ktoś orzekł, lekkość językowa to efekt wysiłku plus doświadczenia / wyrobienia. Trudno od debiutanta wymagać doświadczenia i wyrobienia, więc spora ilość debiutantów, jak nie ma super szczęścia, ma teksty właśnie takie - język nie jest zły, skądże, ale ma się jakieś nieokreślone wrażenie, że każdy akapit pisany był z drżeniem, żeby tylko nie była to kicha. No więc, nie jest. I z pewnością stokroć gorsze są teksty, gdzie autor nad nimi nie drżał ani przez chwilę. Podkreślam, chodzi tu tylko o moje niepoparte cytatami i bibliografią wrażenie, więc mogę się także całkowicie mylić. Jedyne, co mogę poprzeć cytatem, to "najemniczka z prawdziwego znaczenia" - nie brzmi mi to, słyszałam wyrażenia "z prawdziwego zdarzenia" albo "w prawdziwym tego słowa znaczeniu", oba potoczne co prawda, więc może równie niepoprawne jak "po najmniejszej linii oporu" (co jest niepoprawne, ale ludzie i tak to powtarzają). Natomiast jak coś może być "ze znaczenia", to jakoś do mnie nie dociera. Co do dialogów, są momenty, kiedy podobał mi się zawarty tam humor (scenka od czego masz gogle albo co masz zamiar zrobić? nic, czy też nie Bat, ta wieśniara), a są momenty, kiedy miałam myśli "aha, to miało być śmieszne", są też momenty kiedy czytałam z poczuciem "a teraz, drodzy państwo, scena nr 5, dialog nr 3". Podsumowując, moja ocena tego tekstu byłaby najbliżej określenia "nijaki". Ale i tak wolę czytać teksty z kategorii "nijaki", niż teksty z kategorii "nie podobał mi się", o czym poniżej.

Miejsce 5.
Żelkowski - ten tekst nie podobał mi się w ogóle. Przykro mi. Zapunktowane teksty oceniłabym jako utwory "ku przyjemności", a niniejszy "ku refleksji", ale z tych refleksji to mi się to mi się tylko zrodziło poczucie wtórności. Tekst w formie relacji z podsłuchów - mamy społeczeństwo inwigilacji, co już przewałkowano wiele razy, z Orwellem i Zajdlem na czele. Świat zamknięty i straszący "radioaktywną pustynią na zewnątrz" to mi "Seksmisję" przypomniał. Natomiast pomysł, żeby ludziom zamiast tego kitu ("sami się zamknęliśmy, bo na zewnątrz to sodoma, gomora i radioaktywna pustynia") wciskać kit o wiele bardziej piramidalny ("nie, to inni nas zamknęli, bo nam zazdrościli") budzi tylko taki efekt, że i czytelnik, i główny bohater od początku nie mogą uwierzyć w taką bzdurę (i dlatego bohater zaczyna niuchać i ryć, gdzie go nie posiali). Natomiast postępowanie władz (jak mam rozumieć, rutynowe w przypadku elementów podejrzanych, o czym zapewniał lekarz), że nie zabija się człowieka, ale jego bliskich, jest beznadziejne. Tak się nie ucisza terrorystów, ale ich tworzy. Zabierz człowiekowi bliskich, nie będzie miał już nic do stracenia, może iść wysadzać się w metrze. W dodatku daje to argument fanatykom o niesprawiedliwości i niegodziwości władzy, rykoszetującej w niewinnych (co z tego, że właściwie to rykoszet z premedytacją). Dlatego już bardziej przemówił do mnie Uznański, gdzie "ci źli" porazili chorobą głównego bohatera (choć Uznański to niby taka twórczość rozrywkowa i bardziej przymykam tam oko na różne "jazdy"). A jeśli ten tekst miał dno drugie, trzecie i dziesiąte, no to trudno, ja oceniam tylko z mojego powierzchownego puntu widzenia i może nawet jeśli mam do czynienia z bardzo wartościowym arcydziełem, to co zrobię, że mi się nie podobało i tyle.

[Anko]

No, to zapoznałam się z wątkiem i pokomentuję sobie, a co!

[hevs]

[Stormbringer]

[hevs]

[Agi]

hevs, odnosisz to tylko do swoich opowiadań?

[hevs]

[Dorian]

No właśnie, widać, że niektórzy autorzy włożyli w opowiadania wiele wysiłku - relata refero od Anki - a ja bym wolał, żeby choć z jednego z nich przebijał choć cień talentu. Są miejsca, które może i da się czytać czekając na zaparzenie się herbaty, ale konstrukcje fabularne... Jeszcze myślę nad punktami, ale przy okazji przychodzi mi taka myśl do głowy: a gdybyśmy wszyscy przyznawali punkty jako naprawdę wyróżnienie, a nie tylko dlatego, że komuś je trzeba dać i wybieramy mniejsze zło?"... Może ktoś mnie naprostuje, może gadam głupoty, ale zauważam, że nasze krytyczne forum rozmienia się na drobne.

[ihan]

Cóż Dorianie, dobrze gadasz. Nie tylko dlatego, że mam słabość do Dorianów.

[Sandman]

Numer skończony, więc co i jak moim skromnym zdaniem.

Adam Szymanowski - Diabeł z pudełka: progres w stosunku do poprzednich opowiadań, jednak dla mnie troszkę za dużo mniej lub bardziej przeszkadzających potknięć. Szczegóły w wątku autorskim. Życzę jednak dalszego rozwoju bo potencjał widać.

Maciej Musialik - Tropiciel z Nowej Moskwy: proste, dobrze napisane, niestety niezaskakujące. Osobiście wolałbym jedno większe opowiadanie w tym świecie, bo zapowiada się ciekawie. Mam nadzieję, że doczekam się tropiciela w dłuższej formie.

Marek Żelkowski - Odejście Głupca: Temat oklepany, niby prawda, ale w zasadzie wszystko gdzieś już miało swój pierwowzór. Zaciekawiło mnie to opowiadanie. Pomimo sztuczności niektórych dialogów całość się broni z powodzeniem.

Joanna Askutja - Cztery i pół Ronina: Ledwie przebrnąłem przez ten tekst. Na dobrą sprawę nie mam pojęcia o co w nim chodziło. Gorzej, nie chcę wiedzieć. Bohaterowie wyszli drętwi, dialogi cienkie, a opisy i porównania mnie dobiły.

[Martva]

Cztery i pół ronina - słabizna, zarówno fabuła jak i język. Pomysł na szorta, rozwleczony bez sensu. Totalny chaos. Nie podeszło.
Odejście głupca - przeczytałam jakiś czas temu i nie pamiętałam o czym było. Językowo OK, treść - nooo, nie moje klimaty. Nuda.
Diabeł z pudełka - najlepsze z cyklu, znaczy tym razem zrozumiałam o co chodzi Język nadal miejscami zgrzyta, ale mniej. Nadal nie lubię cyberpunka. Czekam na opowiadanie w odmiennych klimatach
Tropiciel z Nowej Moskwy - o, fajne, tylko czemu takie krótkie? Punkt.
Istotny element - dobre, dobre. Lubię tego autora. Język super, fabuła też super. Kiedy następne, bo ja chcę? Punkt

[Anko]

[jewgienij]

Nie strzymam! O opowiadaniu Majki:

[hevs]

Dam ci jedną radę Anko, pt. "to, ze czegoś nie rozumiesz, nie znaczy, że jest to głupie" Przemyśl, jeśli potrafisz

[Piech]

[Fidel-F2]

Anko, wyrazy szacunku, z ogromną przyjemnością czytam Twe posty

[Dabliu]

Czy ktoś może mi wytłumaczyć jedną rzecz, która spędza mi sen z powiek? Co ma wspólnego słuchanie metalu z byciem najemnikiem? Bo wytężam mózgownicę, wytężam, i kurka, jakoś nie mogę dotrzeć do żadnej sensownej konkluzji...

[Sandman]

Bo:

[Dabliu]

Ale wówczas bym się akurat nie zdziwił. Nie wiem czego słucha przeciętny prawdziwy najemnik, nie mówiąc o tym stereotypowym, ale stawiam na jakiś pop albo dance. Chociaż najfajniej by IMHO było, gdyby słuchał jazzu. No ale tu już narzucamy własną wizję autorce, a to nie w porządku.

[Witchma]

Wreszcie skończyłam numer 36...

Diabeł z pudełka - fakt, że tekst jest nieco lepszy od poprzedniego niestety nie oznacza, że jest dobry. Część "japońską" czytało mi się trochę jak katalog avonu, gdzie są szminki Lipstick i tusze Mascara. Czyli pałeczki-pałeczki i sandały-sandały, przeszkadzało mi to trochę. Fabuła mnie niestety nie porwała, nadal mylą mi się bohaterowie (ale to pewnie moja ułomność, nie autora), myślę, że dobrze by tekstowi zrobiło odchudzenie go o co najmniej połowę.

Tropiciel z Nowej Moskwy - nie wiem, czym mnie te teksty uwiodły, ale naprawdę bardzo mi się podobały. Pomimo schematyczności, nieźle się je czytało. Klimat przypominał mi film noir, było w tym wszystkim coś staroświeckiego (pomimo tematyki). Pointy proste, ale nie na siłę i to one chyba dodają takiego uroku całości. Zdecydowanie PUNKT

Odejście głupca - połączenie "Wyższych racji" Zajdla i "Truman Show". Czyta się bez bólu, nawet początek wyglądał obiecująco, ale im dalej w las, tym nudniej i jakoś do niczego to nie prowadzi. Myślę, że podstawowym błędem było wykorzystywanie cały czas formy "taśm", działa to usypiająco i jest normalnie jak w polskim filmie... aż się chce wyjść z kina.

Cztery i pół ronina - absolutnie nic z tego tekstu nie wiem, to może i wypowiadać mi się nie wypada.

Istotny element - i tu mnie autor nie zawiódł, pochłonęłam całość jednym tchem. Mam wrażenie, że wyobraźnia Pawła nie ma jednak granic, a jego pomysły są czasem oddalone od siebie o miliony lat świetlnych. I dobrze, czytelnicy nie będą się nudzić. Paweł świetnie panuje nad tekstem, nic nie jest przeciągane na siłę. Oby tak dalej PUNKT PUNKT PUNKT

[Adashi]

[Witchma]

Adashi, a świnka była Piggy i też mnie to wkurza