Tak jak Weber napisał we wstępie, Honor Harrington, jako persona wysoko postawiona, odsunięta zostaje nieco od działań w pierwszej linii i zastępują ją w tej roli inne, mniej lub bardziej znane postacie. Wybaczcie, jeśli coś pokręce i pozapominam nazwiska w dalszych spojlerach, ale tyle się ich przewija u Webera, że nie sposób wszystkiego zapamiętać

Dużą rolę odgrywa w tym razem między innymi Michelle Henke, Aivars Aleksovitch Terekhov i Augustus Khumalo, oraz, oczywiście, ludzie z którymi współpracują. Weber poświęca też trochę uwagi kobietom-oficerom z Graysona oraz karierze Helen Zilwicki.

Spore zmiany zachodzą też w adwersarzach Manticore, ale w tym spojlerze sza, bo za dużo bym musiał zdradzić z fabuły od razu

No może tyle napiszę, że dużą rolę w wydarzeniach odgrywają Lorcan Verrochio i Hongbo Junyan, służący w OFS (nie pamiętam jak się po polsktu nazywa Office of Frontier Security)

Na dobry początek, Honor Harrington, jako dowódca 8. floty, radośnie demoluje zaplecze techniczne Haven w pomniejszych systemach, by w końcu wpaść w zasadzkę przez Haven zastawioną. W jej rezultacie zniszczony zostaje okręt flagowy Michelle Henke, dowodzącej wydzieloną grupą krążowników, a sama Michelle Henke dostaje się do niewoli Haven.

Ku pewnemu zdziwieniu zainteresowanych, Haven traktuje jeńców wojennych ze wszystkimi honorami, przestrzeganiem praw itp. itd., a ku zaskoczeniu Henke, zwraca się do niej Pritchart z interesującą propozycją. Haven, ustami Pritchart, ogłasza jednostronne zawieszenie broni i organizację rozmów pokojowych w miejscu i czasie wyznaczonym przez królową Elżbietę i z takim poselstwem wysyła Henke z powrotem do Manticore.

Mniej więcej w tym samym czasie dziwne rzeczy dzieją sie w gromadzie Talbotta. Większość znajdujących się tam systemów przyłączyła się do Gwiezdnego Imperium Manticore pod wspólną konstytucją i umową aneksyjną, więc Królestwo, znaczy Imperium, zwiększa swoją obecność militarną i ekonmiczną w Kwadrancie Talbotta (bo tak się oficjalnie nowe tereny Imperium nazywają). W ramach tej całej akcji, kapitan Terekhov odkrywa na planecie Monica niecny spisek bliżej nieznanych sił i w ramach akcji zapobiegawczej zbiera z okolicy wszystkie siły Manticore i daje łupnia miejscowej marynarce. Żeby było ciekawiej, Monicańska marynarka wyposażona była w kilka nowoczesnych jednostek pochodzących z floty bojowej Ligi Solarnej. W ramach szemranych interesów zostały tam dostarczone przez jedną z solariańskich korporacji, która miała przerobić je na żyletki czy coś takiego.

Terekhov rozwala wszystkie te solariańskie zabawki, bierze na zakładnika ocalałą, techniczną część kompleksu orbitalnego i naprawiając swoje postrzelane statki czeka na wsparcie od Admirała Khumalo.

Z góry przepraszam, jeśli coś trochę pokręcę, ale dużo rzeczy się dzieje równocześnie w wielu miejscach i łatwo się pogubić.

Kiedy do Admiralicji dociera raport Terekhova i Khumalo z wydarzeń w Kwadrancie Talbotta, zostaje podjęta decyzja o wysłaniu tam zwolnionej przez Haven Michelle Henke.

Co do wydarzeń w Monice, wszyscy podejrzewają że maczało w tym palce Manpower, ale nikt nie ma jednoznacznych dowodów, bowiem zakamuflowane to wszystko było jako zagrywki Office of Frontier Security, tylko Hongbo i Verrochio, jako jedni z głównych zainteresowanych w tych wydarzeniach wiedzą, że współpracowali z Manpower. Przynajmniej oficjalnie, to znaczy o nieoficjalną oficjalność chodzi Intrygi tam wielowątkowe i wielopoziomowe, więc mało kto wie o co tak na prawdę chodzi.

Jakoś w tym samym mniej więcej czasu dochodzi do zamachu na królową Berry oraz na przebywającego na Ziemi admirała Webstera. Ten drugi zamach przeprowadzony zostaje, skutecznie, przez zaprogramowanego kierowcę ambasadora Haven, skutkiem czego dochodzi do zerwania niedoszłych rozmów pokojowych i wznowienia działań wojennych między Manticore a Haven.

Nie wszyscy są przekonani, że za zamachem stoją jakiekolwiek siły związane z Haven (słabo trzyma się nawet najbardziej prawdopodobna teoria o nieautoryzowanych przez Pritchart akcjach agentów byłych służb bezpieczeństwa Haven). Podejrzenia padają znowu na Manpower i zaczyna się kombinowanie, co właściwie chcą osiągnąć.

Z czasem największą popularność zyskuje teoria, że Manpower chce odsunąć zagrożenie ze strony Manticore, albo przejmując nieformalnie kontrolę nad gromadą Talbotta, albo co bardziej realne i prawdopodobne, doprowadzając do sytuacji, w której jedna z nacji z gromady Talbotta przejmie kontrolę nad terminalem Lynx, pod opiekuńczymi skrzydłami Ligi Solarnej, dbającej o to żeby despotyczne Manticore nie narzucało swojej woli biednym, słabym i uciśnionym.

Jednakże prawda jest bardziej skomplikowana, i znają ją tylko odpowiedzialni za wielką intrygę. Albrecht Detweiler się objawia, a wraz z nim jego synowie-klony i poznajemy więcej szczegółów zakrojonego na wiele wieków planu. Elementem tego planu były wydarzenia na Monice, a że nie wypaliły, to do realizacji trafia plan B, wykorzystujący inny układ w gromadzie Talbotta i jego niezbyt demokratyczny za to dość opresyjny system władzy. Nazwa planety mi jakoś umknęła teraz :/

Macki Mesy sięgają daleko i nieświadomy udział w jej planach biorą udział 3 grupy bojowe solariańskiej marynarki, sprowadzone do gromady Talbotta w ramach ćwiczeń czy innej wymówki. Tak, żeby w odpowiednim momencie być pod ręką. Dziwnym trafem dowódcą tych sił jest oficer floty bojowej Ligi Solarnej, oddelegowany tymczasowo do dowodzenia siłami Frontier Security, w dodatku baaardzo nie lubiący Manticore i karany wcześniej za nękanie statków handlowych z Manticore.

Tymczasem nieświadome tych zakulisowych rozgrywek Manticore boryka się z brakami sprzętowymi i kadrowymi, powoli uzupełniając stan floty w Kwadrancie Talbotta.

Dowiadujemy się też o tajemniczym projekcie Oyster Bay, prowadzonym w tajemnicy przed światem przez Mesę.

Aha, oczywiście też Liga Solarna oficjalnie nie jest zadowolona z ekspansjonistycznych i imperialistycznych zapędów Manticore, po wydarzeniach na Monice.

Napięcie rośnie, a dalej jak u Hitchcocka