Po pierwsze - za zabicie dusigrosza też Ci nakopię
Generalnie raczej nie mam się do czego przyp... Tego, co mam za złe, nie można brać jako obiektywne wady. Bo nimi z całą pewnością nie są.
Wkurzały mnie dwie główne bohaterki. Nie dlatego, że puszczały w trąbę bohaterów. No nie mogę no. Świetnie skrojone i w ogóle fajnie przemyślane, ale drażniły. Może dlatego, że zachowywały się jak żywe kobiety - a te potrafią dać w kość. To jakaś Twoja i Kresa okropna maniera z tymi dzierlatkami na wysokich stanowiskach. Ale sprawę w sumie rozegrałeś tak, że Monck mógłby powiedzieć bo to zła kobieta była... - co mnie się podobuje.
W sumie to dobrze, wywoływanie jakichś emocji zawsze lepsze jest niż obojętność.
Powieść jako taka podobała mi się bardzo, wciągała. Czytałem długo tylko dlatego, że ciężko mi się przyzwyczaić do pracy i ciut innego rytmu życia. Jednak kiedy naczelny nie patrzył, to podczytywałem po stronę, dwie, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem... ekhym.
Najlepiej czułeś się, to widać, w rozdziałach grabarskich. Mówiłem, że scena obrony kuchni była świetna - ale też i całe odparcie ataku na szkołę bardzo mi się podobało. W ogóle prezentacja SGGW wyszła Ci przekomicznie, to jeden z lepszych, zabawniejszych fragmentów książki. Po części dzięki zróżnicowanym charakterom, po części dzięki aluzjom. Acha, do moich ulubionych scen należy dołączyć jeszcze grabarską popijawę i epilog. Pierwszą za ładunek humoru, przyśpiewki i knajacki klimat. Drugą - z powodu zgrabnego spuentowania dążeń grabarza no i tego - za przeproszeniem - przesłania, które czaiło się przez całą książkę. Generalnie przez całą książkę w prosty, przyjazny sposób przedstawiałeś typowo ludzkie, często gorzkie przeżycia. Mam takie przeczucie, że sporo wątków, przynajmniej pobocznych, wyciągnąłeś ze swojej (tudzież okolicznej) biografii.
Co do sceny w knajpie - w ogóle wydawało mi się, że w rytmie Nieboszczykiem być ukryłeś nawiązanie do seksapil - to nasza broń kobieca (tytułu nie pomnę) - pasowało jak ulał.
Właśnie, wątki poboczne. Namalowałeś barwne tło, bogate w szczegóły - tzn, bohaterów, z których każden jeden charakterystyczny, a przynajmniej z pięciu-sześciu naprawdę ciekawych (Łomot, już choćby za ksywkę, niektórzy wykładowcy). Z jednej strony to super, a z drugiej mam wrażenie, że kilku bohaterów mogłeś bardziej wyeksponować, poszerzyć ich udział o - w sumie kilkanaście-kilkadziesiąt stron. Możliwe, że byłoby to wodolejstwo, ale może nie?... Obawiam się jednak, że skończyłoby się kolejnym cudem Fabrycznym. I tak oto Fabryka rzekła: niech z jednej książki staną się dwie. I stały się dwie....
Styl taki jak lubię, lekki, barwny, zdziebeczko archaizujący, z rysem indywidualnym (w żadnym wypadku nie Orbitowaty język-szklanka ).
Brawo za to, że nie bałeś się napisać o wskrzeszeniu. Wyjąwszy dwóch-trzech polskich autorów wszyscy trzęsą przed tym w portki. Na szczęście u Ciebie samo wskrzeszenie dobrze pomyślane, a jego przyczyny i skutki - dobrze umiejscowione, jakby niezbędne. To wszystko pewnie niezbyt świeże pomysły, ale mnie odpowiadają, w dodatku są wykonane nienagannie. Choć jak już jakaś Kaja-Te miała być, to wolałem ją niewysoką i cycatą
Monck jak na głównego bohatera zbyt często - IMO - przebywał za kurtyną.
W ogóle - ile dalamberta jest w Dalambercie (ewentualnie odwrotnie)?
Jak już mówiłem, Bogowie Przeklęci dostarczyli mi sporo radochy. Kto wie, może nawet dołączą do tych wyjątkowych powieści, które przewertowałem kilka razy?
I wiem jednocześnie, że to zdecydowanie nie kres Twoich możliwości.
Że za książkę, dwie, trzy, a niechby i cztery - rozj*biesz system. Za przeproszeniem A może będą to już praskie opowieści?...