Agi - 16 Listopada 2011, 11:20
Też widziałam zapowiedź już wtedy, razem z książką Sebastiana. mc - 16 Listopada 2011, 11:23 Tu będzie chyba najlepsze miejsce na takie info. Już 18 XI premiera kolejnej antologii Powergraphu, zbioru „Science Fiction” :] Tym samym – poniżej wklejam fragmenty tych tekstów, które pojawiły się już na koncie fs wydawnictwa. ----- „Pierwszemu wyjściu z lewitacji towarzyszył wrzask zbierany w płucach przez dwadzieścia pięć lat: cyk-cyk, cyk-cyk, sekunda za sekundą, siedemset dziewięćdziesiąt milionów sekund. Ale gdy przywykłem do metalicznego dźwięku, to cisza pokładu dziobowego stała się nieznośna i przygnębiająca. Cisza jest historią opowiadaną przez samotność, a Archer van Ness nienawidzi samotności, boi się samotności i umiera na nią tak samo jak na nieszkodliwy dla innych nieżyt nosa. Jest komicznym facetem, umiera na katar cztery lata świetlne od Ziemi. — Pięćdziesiąt pięć tysięcy sto dwudziesty pierwszy dzień podróży, godzina siódma piętnaście czasu DLV. — Kocham ten aksamitny głos. — Temperatura na pokładzie dziobowym: dwadzieścia dwa stopnie. Średnie ciążenie: zero koma dziewięć G. Wilgotność: czterdzieści pięć procent i nieznacznie rośnie. Utrzymujące się skażenie na terenie kolonii B. Zostawiłem swoje życie w lunaporcie – jak zagubiony bagaż – i już prawie nie pamiętam, dlaczego wziąłem udział w tej podróży. Raczej nie przez głód przygód; stawiałbym na wyzwolenie od alergii w antyseptycznym środowisku statku-arki. „Dieu Le Veut” nie bombardował mieszkańców zabójczymi grzybami, wirusami i roztoczami. Na sto lat rzeczywiście uwolnił mnie od cierpienia, a za obecny stan odpowiedzialność ponoszą martwi koloniści. Staram się o tym nie myśleć, skupiam uwagę na objawach matematycznej choroby, która zniekształciła rzeczywistość wokół mnie. GARDRAM. *beep* mać. Kula jako symbol planety zaatakowanej przez zdziczałe szczepy; nanoboty wgryzające się w głąb skorupy, wyjaławiające tysiące hektarów ziemi. Genialny wynalazek agrotechników, przed którym uciekliśmy w przestrzeń. Rozważam też podtekst seksualny, który mógł pojawić się w wyniku długotrwałej deprywacji (kula światła – jajo, metaliczne insekty – plemniki). Podróże międzygwiezdne wywołują zaburzenia psychiczne i somatyczne u większości pasażerów; z badań CLK wynika, że Obserwatorzy czują się „odcieleśnieni” i „nieludzcy”, a ich zwierzęca natura ujawnia się w marzeniach sennych. W głębi duszy dopuszczam możliwość, że od początku nie byłem człowiekiem – już w lunaporcie Brasil, w którym cumowała arka. Statek wyglądał jak zmutowany wieloryb. Piloci twierdzili, że widziany z Ziemi przypominał czarne znamię na twarzy Księżyca. Patrzyłem na załadunek kapsuł kolonistów, niekończący się sznur błyszczących kokonów owiniętych w sieć przewodów. Wahadłowce przewoziły je, setka za setką, z kosmodromu w Koden. Bydło, myślałem, zaciskając palce, ludzkie mięso w puszkach. Czułem się lepszy od tych, których miałem badać i których rozwojem miałem opiekować się w przyszłości. Cała Rada Starszych miała zresztą taki szczytny cel, wyznaczony przez zespół naukowy ekspedycji. „Dieu Le Veut” powstał za pieniądze Banku Światowego i Banku Watykańskiego. Strażnicy wiary, wojowniczy spadkobiercy świętego Piotra, uścisnęli posypaną złotem dłoń żydomasonerii. I tak, alleluja, zdarzył się prawdziwy cud. Gdy wyruszaliśmy w kosmos, nano przeżuwało ogromny kawał Afryki, zmieniając wszystko w homogeniczną papkę. Próby dezaktywacji zawiodły, zawsze znajdował się szczep, który namnażał się dziko i mutował w nową formę. Naszą misją nie jest więc kolonizacja Erec Israel, lecz zachowanie resztek DNA, spuścizny kulturowej i cywilizacyjnej ludzi. Habitaty rozsiane w Układzie Słonecznym wymarły już pewnie z braku pożywienia; Erwin twierdził, że po zakręceniu terrańskiego kurka Nordu największy z nich mógł przetrwać w nienaruszonej formie od trzydziestu do czterdziestu lat, potem musiał skurczyć się co najmniej o połowę. Najpoważniejsze zagrożenie stanowiły akty terroru polegające na podrzucaniu do pozaziemskich miast zaktywowanych kapsułek agrotechnicznego bagna. Przeciwnicy kolonizacji, terraformowania i cyborgizacji byli torturowani i publicznie traceni, ale nie składali broni. Macki ośmiornicy odrastały, a za fanatycznymi bojownikami stały wywiady walczących ze sobą megakorporacji. Od pierwszej lewitacji nie mieliśmy żadnych wieści, nie tylko z Ziemi, lecz także z Errato III, Nordu czy Brasil, żadnych strzępów rozmów – ludzkich, a nawet nieludzkich. Tylko bezzałogowe sondy rozsiane na drodze do Alfy szemrały zunifikowanym kodem. Samotność jest przerażająca i nawet Alanis odzywa się rzadziej niż kiedyś. — Dokąd idziesz, Archer? — Obejrzę Mrowisko. Krótki poranny spacerek”. „Smutek parseków”, Cezary Zbierzchowski ----- „Zdawało mi się, że słyszę śmiech dzieci. Ale to przecież niemożliwe przez te ściany. Vanda twierdziła, że wyjdę jutro. Wierzyłem jej oczywiście, jednak nie wyobrażałem sobie tego, co tam zastanę. Możliwości było wiele. Najbardziej obawiałem się tego, że cały plan zwyczajnie się nie powiódł i „Magellan” tkwi na środku rozżarzonej pustyni. Ursuli nie było sensu pytać. Na takie pytania nie chciała teraz odpowiadać. Być może była tu przedtem jakaś biosfera. Nie badaliśmy tego przecież. Nasz cel to kolonizacja DS-3856b, a nie przeproszenie gospodarzy i powrót na Ziemię. Wygrywa silniejszy, więc bardzo chcieliśmy być tymi silniejszymi. Wyrzuty sumienia, rozterki moralne – na to będzie czas potem. Przeprosimy, postawimy pomnik. Jeszcze przed odlotem poznaliśmy skład atmosfery i częściowo – gruntu. Pozostałe parametry Ursula aktualizowała w miarę zbliżania się. Zgodnie z przewidywaniami w znaczącym stopniu przypominały ziemskie, choć powierzchnia planety wyglądała na pustynię. Na za małe ciśnienie atmosferyczne i niższe ciążenie nie mogliśmy nic poradzić, ale już skład atmosfery mogliśmy zmienić. Pierwsze sondy dotarły tu wiele lat przed nami, wysoko w atmosferze otworzyły kapsuły z metabakteriami, które miały pochłaniać z powietrza to, co dla nas szkodliwe, i zamieniać w jak najbardziej obojętne związki. Miały wyrywać temu światu wolny tlen i azot. Gruntem zajął się drugi rzut metabakterii, których jedynym zadaniem było produkowanie podstawowych cegiełek życia. W ostatnim tchnieniu metabakterie miały opaść na ziemię i wniknąć chociaż kilka milimetrów pod powierzchnię, by promienie UV nie zniweczyły ich pracy. Metabakterie odwaliły dla nas czarną robotę i zdechły. Problem polegał na tym, że nie wszystkie”. „A pierwsi będą ostatnimi”, Rafał Kosik ----- Tej nocy wędrówkom przyświecał księżyc w pełni, co nie cieszyło nikogo z nas. Może i radował on co romantycznej nastawionych czuwaczy, jednak widać nas było w srebrnym świetle jak na dłoni. A gryfy to dranie obdarzone wściekle dobrym wzrokiem. Po mojej lewej biegł Lahaa, niuchacz i władca kominów. Jego wekare unosiło się nad nim niesione tyleż nocnym wiatrem, co naszym wieczornym Pędem. Oczy wekare miały barwę bursztynu i zdolność postrzegania świata w zakresach fal niedostępnych nawet ścieżkotwórcom. Wekare ostrzegłoby nas, jeśli w ciemności kryłoby coś więcej niż gryfy i plątanina anten i sieci. Tuż za Lahaa, trzymając się go tak blisko, jak to tylko możliwe, biegła Siltaya, a za nią – Terem, Hultaj i Firo. Po lewej stronie miałem też czujnego Grie i jego brata Fokso. Obaj to najwięksi kretyni w dziejach Rodu, jednak byli szybcy i silni jak chyba żaden z nas w historii. Nie, żebyśmy mieli długą historię, jednak kilka znakomitości obejmowała. Byliśmy młodzi, ale wystarczająco doświadczeni, by nie dać się uwieść przesadnej pewności siebie. Zachowywaliśmy czujność zamiast cieszyć się radością Pędu. W każdej chwili oczekiwaliśmy niebezpieczeństwa. Lahaa, którego wąsy były czułe na najmniejszą zmianę w napięciu powietrza, tkał przed nami swe sieci, a Firo za nami rozrzucał zmywacze tropów. Hultaj wyskakiwał potężnymi susami po dwa, trzy metry ponad dachy i w zachwycająco śmigłych piruetach, czarny na tle nocy, ale czerwony lub niebieski na tle atawistycznych, utrzymywanych w imię pamięci neonów, badał najbliższą okolicę. A ja prowadziłem ich wszystkich, pozwalając, by moje wyspecjalizowane zmysły odnajdywały najlepsze ścieżki. I wszystko to na próżno. Oczy gryfów były białe, zawsze białe. Nie wolno jednak dać się zwieść ich pozornej ślepocie. Gryfy postrzegały świat inaczej. Ich uwięzione w sieciach zmysły nakładały na umysły obraz świata. A sieci snuły się wszędzie i można było poprzez nie widzieć wszystko. Dlatego tak trudno ukryć się przed strażnikami nieba. Siltaya i Terem, nasi ścieżkotwórcy, tym razem zawiedli. Takie rzeczy muszą się czasem zdarzać. Każde opuszczenie nory niosło ze sobą ryzyko wpadki, a żaden ścieżkotwórca nie mógł równać się z gryfami. Chociaż chyba każdy o tym marzył. — Ród Kiri — przemówił gryf, dla którego nasze proporce błyszczały wśród nocy. — Jesteście poza swoim obszarem. Pozwolił sobie na przeciągły syk satysfakcji. Dopadł nas”. „Pseudaki”, Paweł Majka ----- „Oto moje świadectwo ósmego października. Wszyscy Anglicy pamiętają moment, kiedy dowiedzieli się o śmierci księżnej Diany, wszyscy nowojorczycy ze szczegółami opowiedzą, co robili jedenastego września. Każdy warszawiak zaś zapamięta do końca życia ósmy października. Ścierając z brody krew z rozbitego nosa, nie przypuszczałem, że będę miał swój udział w rozwikłaniu zagadki tego, co wówczas wydarzyło się naprawdę. Ósmego października w całym mieście oszalała sygnalizacja świetlna sterująca ruchem ulicznym. Stało się to przyczyną niezliczonych wypadków, w których życie straciło siedem osób. System odmówił posłuszeństwa dokładnie o 8:21. Inżynierowie ruchu nadzorujący sytuację na drogach, przełączając się pomiędzy monitorami, analizując obraz z kamer CCTV, w jednej chwili poderwali się z krzeseł i chwycili za głowy. W tym samym momencie na rondzie Waszyngtona dostawczy fiat ducato wbił się w bok przegubowego autobusu linii 521. Od tego się zaczęło. Chaos opanował miasto. Ulice stanęły w niekończącym się korku, przestała funkcjonować komunikacja publiczna. Aby opanować sytuację, użyto wojska. Powrót do normalności trwał trzy dni. Natychmiast ruszyło śledztwo. Pierwszy wątek wydawał się oczywisty. Wyraz dał mu najpełniej premier przemawiający na Placu Defilad, w tle samochody na Marszałkowskiej, jeden za drugim, jak kolejne segmenty gigantycznej stonogi. „Wszystko wskazuje, że padliśmy ofiarą cyfrowego terroryzmu. Hackerzy włamali się na serwery Zarządu Dróg Miejskich i przejęli kontrolę nad siecią sygnalizacji świetlnej. Sprawcy wkrótce zostaną schwytani, pomoc zaoferowali najlepsi policyjni specjaliści z całej Unii Europejskiej”. Jego słowa cytowały później wszystkie największe serwisy informacyjne. Tymczasem trwała narodowa debata, w jaki sposób uczcić pamięć ofiar ósmego października. Ruszyły przymiarki do pomnika. Rozpisano konkurs, wpłynęło kilka projektów. Faworytem jury była podłużna bryła marmuru, przypominająca sfotografowany w ruchu samochód. Minęły dwa miesiące. Moja złamana w wypadku ręka zdążyła się zrosnąć. Temat powoli schodził z pierwszych stron gazet, kiedy odebrałem telefon. Rozmówca przedstawił się jako Szymon Broll. Był adwokatem, reprezentował klienta zamieszanego w sprawę ósmego października. Nie zamierzał zdradzać szczegółów przez telefon. Nalegał na spotkanie”. „Trzeci Adam”, Michał Protasiuk ----- — Noooo?! — Pobudka, Pinky, mamy problem. — O czwartej rano? — Nasza cytadela odpadła z sieci. — Kurwać. — No. — Wiesz już coś? — Nie, ale zobaczę, co będzie w logach. Na razie sprawdź, czy masz kopie wszystkiego, i może zadzwoń do Klaudiusza. Niech nie tylko my mamy zarwaną nockę. Krzysiek siada na łóżku, ostrożnie, żeby nie obudzić Julii, potem przypomina sobie, że przecież Julii na drugiej połowie łóżka już nie ma i więcej nie będzie, zapala więc światło i idzie się wysikać. Nie zamyka drzwi do łazienki. Dzwoni do Klaudiusza, ale odbiera tylko skrypt głosowy pozwalający na zostawienie wiadomości. Zostawia więc. Potem siada przy konsoli i sprawdza to, co jest dostępne w chmurze mediasfery – strumienie świadomości, hedlajny, pocztę, trendy rynkowe. Wysoko stoją plotki o upadku Sony; informacje o afrykańskiej operacji Connect the World znudziły się i lecą na mordę. Paru mediali pocących się w Kongo i na Kalahari wtopi. Na fali wznoszącej są za to informacje o tarciach między Kalifatem Afganistanu i Pakistanu a Indiami; Pacyficzna Sfera Współdobrobytu podciąga armię w celu zbudowania kordonu blokującego rozszerzenie się ewentualnej wojny na ich teren. Czerwony news: Kalifat i Indie grożą sobie użyciem broni jądrowej. Krzysiek odruchowo wchodzi do swojego brokera i za ostatnie pieniądze kupuje na NASDAQ akcje The Day After, firmy genetronicznej tworzącej rośliny do rekultywacji terenów, na których użyto broni jądrowej. Po zatwierdzeniu transakcji przypomina sobie, że Mózg zawsze opieprzał go za działania stadne, ale akcje TDA idą stabilnie w górę. Przypomina sobie o kopiach, budzi swój komputer. Wszystkie materiały są. Telefon dzwoni znowu. — Jesteś? — Jestem. — Masz backup? — Mam kopie, po montażu, tylko konwersja do Theory potrzebna przed puszczeniem. Klaudiusz nie odbiera, nagrałem się. Co jest? — O trzeciej trzydzieści ktoś wjechał, niezły był. Ściągnął część danych, a potem kazał wszystko skasować”. „Ciśnienie ewolucyjne”, Alexander Gütsche ----- „— Proszę się nie obawiać, chciałbym tylko zaproponować panu współpracę. Medyczną współpracę. — Sztil odwrócił głowę i uśmiechnął się do starszej pani sączącej swoje zielone paskudztwo. Milczał chwilę, jakby dał sobie ostatnią szansę na zastanowienie się, co może mi powiedzieć. Przysunął się jeszcze bliżej. — W czasie mojej pracy dla Lekarzy bez Granic, w miasteczku, gdzie przebywałem, w krótkim odstępie czasu miały miejsce dwa udary. Zająłem się pacjentami w miejscowym szpitalu. Użyłem zamówionych w Bnei Jehuda nanobotów, trochę żeby poćwiczyć, trochę żeby pokazać mieszkańcom, że są oczkiem w głowie tego całego programu i nikt nie zamierza na nich oszczędzać. Wtedy jeszcze rząd łudził się, że można... — Zrezygnował jednak z dygresji. — Nanoboty wykryły coś dziwnego. Początkowo podejrzewałem, że przyczyną zmian w mózgach badanych przez mnie Arabów jest skażenie środowiska. Ściszył głos, ale jakość nagrania zupełnie na tym nie ucierpiała. — Przeprowadziłem tam szereg badań neuroprofilaktycznych, które zakończyły się wykryciem sporej ilości zwyrodnień podobnych do tych pierwszych dwóch przypadków. Oczywiście nie muszę chyba dodawać, że zwyrodnienia te nie dawały jednorodnego, łatwego w interpretacji obrazu w standardowej diagnostyce. U niektórych to coś ukryło się, że się tak wyrażę, w cieniu tętniaków, czy właśnie tuż obok glejaków. Było kilka takich przypadków. U innych nie kryło się wcale, bez skrupułów kolonizując płat czołowy. Choć i tak w standardowych badaniach niczego nie dało się zauważyć. Miejsce, w którym prowadziłem badania, sąsiadowało z zakładami jednego z koncernów chemicznych. Kto wie, jakie cholerstwa przedostały się do gleby? To była pierwsza, naturalnie nasuwająca się hipoteza, tak wtedy myślałem. Nic innego nie przyszło mi do głowy. Pobrałem próbki od kilkorga pacjentów. Potem szefostwo organizacji zaczęło mi niedwuznacznie sugerować, że generuję zbyt duże koszty...”. „Impneurium”, Andrzej Miszczak Witchma - 16 Listopada 2011, 11:25
No to nie mogłaś mi powiedzieć...? 
Adon - 20 Listopada 2011, 23:58 Absolutny klasyk - Przygody Baltazara Gąbki. Trylogia uzupełniłam tytuł linku, po zgłoszeniu usera. Agi agrafek - 21 Listopada 2011, 15:28
Przydałaby się jeszcze "Przygoda na Rodos" w zestawie. Niby nie stanowi kontynuacji trylogii, ale nawiązuje do niej. A jak nie w zestawie, to przynajmniej niechby wydano wznowienie:). Niemniej, niniejszym wydaję gromki okrzyk: "Hurra!" Moje stare egzemplarze kompletnie się rozsypały, a jeden nawet zaginął. mBiko - 21 Listopada 2011, 19:30 Chyba nigdy nie przeczytałem "Gąbki i latających talerzy", może przyszła pora. ilcattivo13 - 22 Listopada 2011, 02:03 hłe, nie tak dawno temu kupiłem komplet (wznowienie a' la wydania z lat osiemdziesiątych) za jakieś śmieszne pieniądze. czterdziescidwa - 14 Grudnia 2011, 21:14 Zapowiada się niesamowicie: http://wyborcza.pl/1,7547...ego_Zyzaka.html Agi - 14 Grudnia 2011, 21:19 Ale numer! 
Witchma - 14 Grudnia 2011, 21:22 By se facet jakąś książkę przeczytał, zajęcie jakieś znalazł... hijo - 14 Grudnia 2011, 21:32 Witchma, po co czytać jak można samemu napisać
Witchma - 29 Grudnia 2011, 10:45 Myślę, że kilka osób się ucieszy - będą jeszcze 2 tomy Rakietowych szlaków (czyli w sumie 7). mBiko - 29 Grudnia 2011, 19:27
Jupiiii! Witchma - 9 Stycznia 2012, 09:55 Okładka tomu 6 
Lis Rudy - 26 Stycznia 2012, 07:10 Nie wiem czy ktoś zauważył, ale na stronie Fabryki pojawiła się zapowiedź nowej książki Ziemiańskiego - Pomnik Cesarzowej Achai t.1. data wydania: marzec 2012 Tu macie linkę: http://fabrykaslow.com.pl...ok=663#searchkk Nie wiem jak wy, ale ja już przebieram nogami. Fidel-F2 - 26 Stycznia 2012, 07:31 My nie. Rafał - 26 Stycznia 2012, 08:20 A my tak 
Agi - 26 Stycznia 2012, 08:26 My też dalambert - 26 Stycznia 2012, 08:32 Hmmmm, ciekawostka, czyżby Ziemiański ten spojler którym zakończył Achaję rozpisał na więcej stron 
Lis Rudy - 26 Stycznia 2012, 08:48 dalambert, ładnie nazwałeś III t. Achaji. Autentycznie mi się podoba
Dokonując swobodnej interpretacji Twojej wypowiedzi, to "Władca Pierścieni" jest spojlerem Hobbita 
Ale to było doskonale widoczne. W końcu nie bez powodu opisuje się wizję, w któreych Bohaterka pojawia się w przyszłości. No i obiecywana rozprawa z Ziemcami o których wielokrotnie wspomina Wirus podczas rozmów z czarownikiem. Ciekaw jestem, czy będzie to tak dobre jak 2 pierwsze tomy, czy zupełnie nieczytalne jak wspomniany przez Ciebie spojler ? Widząc co robi Fabryka, mam obawy że raczej to drugie. Tzw. lektura toaletowa... Lis Rudy - 25 Lutego 2012, 13:40 Dopiero co wyczytane ze strony Fabryki 
Marcowa premiera IV tomu Achai - "Pomnik cesarzowej Achai t.1" właśnie wyrżnęła z hukiem między drzewa. Nowy termin podany przez Wydawcę to kwiecień 2012. FCUK ! ihan - 25 Lutego 2012, 19:00
Hmm, to dwuznaczne, bo część może przebierać nogami, by uciec jak najdalej, gdy twór ujrzy światło dzienne. Ilt - 25 Lutego 2012, 19:11 Ten fragment zamieszczony na stronie to jest przed redakcją, prawda? Prawda? Proszę, niech będzie to prawda, bo w takiej formie jak teraz to się nowa Achaja nawet na plażowe czytadło średnio nadaje. e:My też czekamy. Lis Rudy - 19 Marca 2012, 19:18 Filmik ze strony Fabryki promujący IV tom "Achai" Ziemiańskiego: http://fabrykaslow.com.pl...d=4212#searchkk Czekam, czekam, a ten kwiecień nie chcę przyjść... Ilt - 19 Marca 2012, 19:29 Czekaliście osiem lat na tę premierę?
Słowik - 20 Marca 2012, 11:09 Widma http://datapremiery.pl/lu...a-ksiazki-2974/ Stormbringer - 20 Marca 2012, 11:33 Już w kwietniu nowa książka Zafona. lakeholmen - 20 Marca 2012, 12:03
Znowu redagowania przez nikogo? Albo po prostu nie redagowana? Stormbringer - 20 Marca 2012, 12:14 Pojęcia nie mam. Z poprzednimi było tak źle? (Niestety już nie pamiętam). Lis Rudy - 20 Marca 2012, 14:18
Zielonego pojęcia nie mam co to za autor 
Nie to żebym codziennie trociczki palił na progu Wydawnictwa, ale miałem nadzieję że Ziemiański dopisze ciąg dalszy. Zostawił furtkę w III tomie że może być cd. |
||||||||||||||||||||||
