No to nieco upraszczając. Travisa Uriaha Longa poznajemy w chwili, gdy - jeszcze jako dorastający młodzieniec - daje się nieświadomie wciągnąć w napad na jubilera (podwozi kolegów na miejsce akcji). Nasz bohater ma bardzo rozwinięte poczucie praworządności, wynikające z faktu, iż matka po śmierci jego ojca (a swojego drugiego męża) nie poświęca mu czasu i nie stawia mu żadnych ograniczeń. Dlatego Travis sam narzuca sobie ograniczenia i tęskni za jasnymi regułami gry. W każdym razie w trakcie napadu na jubilera Uriah znajduje się w biurze werbunkowym RMN. Jest to moment w historii Manticore jeszcze przed odkryciem wormhola, blisko sto lat po rozpoczęciu kolonizacji i stosunkowo niedługo po Pladze. Minęło już wiele czasu od historii z pirackim Braterstwem (Brotherhood) u zarania Królestwa, wiec część polityków nie widzi sensu w utrzymywaniu dużej floty, m.in. dziewięciu krążowników liniowych (nieco już zresztą przestarzałych). Tworzy się grupa polityków (w tym pewien baron, który jest przyrodnim bratem Longa), która w walce o wojskowy zdrowy rozsądek - a tak naprawdę o wpływy - dąży do pozbycia się kosztownych krążowników liniowych. Ponieważ sytuacja polityczna w królestwie jest w stanie chwiejnej równowagi, to król i frakcja wspierająca flotę musi iść na pewne ustępstwa. W międzyczasie Long przechodzi szkolenie na zwykłego marynarza, bo wcześniej nie przykładał się do kształcenia akademickiego i nie nawet nie próbuje zostać oficerem. Technologia grawitacyjna jest jeszcze stosunkowa słabo rozwinięta, więc okręty nie mają jeszcze - w większości - plyt antygrawitacyjnych. Frakcja przeciwna RMN przedstawia propozycję przerobienia każdego krążownika na dwa okręty w rodzaju łodzi patrolowych (zasadniczo poprzez przecięcie na pół). Pomysł jest z założenia idiotyczny, ale ma wzbogacić niektórych członków frakcji, którzy mają powiązania finansowe z podmiotami przeprowadzającymi wspomnianą przeróbkę, a dodatkowo nowo powstałe okręty mają zostać wcielone nie do RMN, a czegoś w rodzaju straży przybrzeżnej podległej ministrowi, który - straszne zaskoczenie - jest przywódcą frakcji anty-RMN. Flota znajduje się w stanie permanentnego niedofinansowania, zwłaszcza wielu emigrantów z Ligi Solarnej skuszonych pierwotnymi zapowiedziami do przyjęcia stanowisk we flocie Królestwa jest rozgoryczonych i niezadowolonych. W trakcie szkolenia przylega do Uriaha łatka człowieka ściśle przestrzegającego regulaminu, co w ogólnym rozprężeniu panującym we flocie negatywnie rzutuje na opinię o nim (u sporej części marynarzy i oficerów). W każdym razie szybko odkrywamy, że nasz bohater jest nie tylko służbistą, ale kiedy trzeba potrafi również zaimprowizować, a nawet zrobić rzecz nie przewidzianą w regulaminie. W trakcie szkolenia np. bierze na siebie winę za kradzież jedzenia przez rekruta ze Sphinksa. Dowództwo wpada na genialny pomysł, że wszyscy rekruci powinni otrzymywać dokładnie takie same posiłki, niezależnie od tego, że część z nich ma genetycznie podkrecony metabolizm. W zamyśle ma to budować poczucie jedności rekrutów, jednak jak komentuje to jedna z postaci, buduje to raczej poczucie jedności bandy złodziei. Dodatkowo Long - ściśle wg. regulaminu - zgłasza powtarzające się przypadki ściągania na egzaminach, wykazuje bezsens niektórych symulacji ćwiczebnych, a także idiotyzm koncepcji pewnych oficerów-instruktorów. Skończyłoby się to dla Longa źle, jednak kilka osób żywiących do niego pewną sympatię skrycie kombinuje, aby uratować jego karierę. W każdym razie po szkoleniu trafia jako prosty marynarz na okręt, na którym panuje bardzo niedbała i nieregulaminowa atmosfera. W efekcie skutkuje to incydentem, w którym o mały włos zginąłby jeden z członków załogi - oczywiście gdyby nie szybka akcja Uriaha. Pomimo, iż uratowana żywi wdzięczność dla Longa, to on nie potrafi się na tyle przełamać, żeby spróbować się z nią zaangażować. Zresztą jak inna postać komentuje, nasz bohater jest osobą, która raczej nie jest w stanie zainteresować płci przeciwnej. Później nastepuje intryga z wprowadzaniem do służby wspomnianych łodzi patrolowych. W trakcie dziewiczego patrolu nowa łódź patrolowa (która ma bardzo wiele usterek) dostaje wezwanie S.O.S. od statku górniczego, który praktycznie się rozpadł. Ponieważ pewni ludzie w dowództwie floty - też nieźli intryganci - zdają sobie sprawę, że wspomniane łodzie patrolowe wręcz proszą się o katastrofę, to okręt z Longiem na pokładzie dostaje rozkaz dołączenia do Floty Gryphona, co przypadkiem będzie przebiegało po kursie niedalekim strefy patrolowej. W każdym razie następuje wyścig dwóch okrętów do ratowania statku górniczego, w trakcie którego łódź patrolowa ulega krytycznej awarii. Dowódca okrętu RMN staje przed dylematem, czy ratować nielicznych górników, czy też o wiele bardziej liczną załogę patrolowca. Pomimo tego, iż Long wpada na pomysł, który mógłby prowadzić do uratowania obu załóg, to dowódca okrętu decyduje się nie ryzykować i ratować załogę statku cywilnego. Ginie cała załoga patrolowca, w tym kilka osób, które w przeszłości wykazały życzliwość dla Travisa. Po tym incydencie nastepuje kolejna runda politycznych walk, w trakcie których poznajemy pomysł księcia Edwarda na zbudowanie przez królestwo własnych stoczni oraz fabryk reaktorów i impelerów, co oznaczałoby uniezależnienie się od źródeł zewnętrznych przy produkcji okrętów i statków. W tym celu zawiązuje się intryga, aby wysłać dużą misję na wyprzedaż okrętów organizowaną przez Republikę Haven - wtedy jeszcze wschodzącą potęgę regionalną, przy tym bardzo demokratyczną i względnie pokojową. Na wspomnianą aukcję wyrusza niszczyciel RMN, tym razem ze świetną załogą, dobraną pod kątem kompetencji i możliwości poszpiegowania rozwiązań technicznych, a także potrzeb rynku. W tej załodze znajduje się oczywiście również nasz bohater. Okazuje się, że grupa piratów postanawia zdobyć okręty wystawione przez Haven na sprzedaż. Skracając, dzięki genialnym pomysłom Longa udaje się uratować okręty Haven, wykończyć piratów i zbudować niezłą reputację dla RMN w regionie (w pewnym momencie pada nawet żart, że Standardową Procedurą Operacyjną dla RMN jest pomysłowość). Dowództwo floty nie do końca docenia Longa i blokuje jego uhonorowanie, ponieważ jego brat należy do frakcji wojskowego zdrowego rozsądku. Jednak znajdują się wdzieczni oficerowie, którzy doprowadzają do jego pójścia do Akademii, a poźniej na kurs oficerski. Pod koniec mamy jeszcze fragment wskazujący, że pewna wielka, ale niezbyt dbająca o praworządność korporacja odkryła właśnie wormhole w systemie Manticore i planuje przejąć go siłą.

Generalnie głównym wątkiem książki jest jesienno-zimowa kampania w Republice. Trzeba powiedzieć, że wreszcie większość charisiańskiej Imperialnej Armii (łącznie z piechotą morską ponad 300.000) dociera do Republiki, a i pojawia się coraz więcej republikańskich regimentów uzbrojonych w nowoczesną broń. Więc Armię Boga (szczególnie tzw. Armię Glacierheart), a zwłaszcza desnairską Armię Sprawiedliwości (po połączeniu z armią Dohlaru nazywaną Armią Shilohu) czeka niezły łomot. Niewielu Desnairian wróci do domu... Wprawdzie akcja toczy się głównie na lądzie, ale pojawia się też trochę działań morsko-lądowych (głównie w Imperium Desnairu i w mniejszym stopniu w pobliżu Dohlaru). Pojawia się trochę ciekawych informacji genealogicznych dotyczacych niektórych istotnych postaci, a na wyspie Silverlode zostają ponownie odkryte wielkie złoża srebra i złota, co w przyszłości nieco pomoże finansować wysiłek wojenny Charisu. Z innych ciekawostek udaje się zbudować kolejny egzemplarz PICA. Dochodzi też do zamachu na Iris (tuż po jej ślubie), ale Hektor zasłania ją własnym ciałem i zostaje śmiertelnie ranny. Nie chcę wszystkiego zdradzać, ale wspomnę, że w efekcie Iris dostąpiła zaszczytu znalezienia się w wąskim gronie wtajemniczonych. Na zakończenie: wskazane jest, że dzięki nad wyraz sprawnym działaniom Duchairna i Magwaira (!) - a także nieoczekiwanie szybkiej i innowatorskiej poprawie produkcji przemysłowej Kościoła - w niedługim czasie ponad 600.000 harchongskich rekrutów zostanie należycie wyszkolonych i uzbrojonych (plus ok. 400.000 nieszczęśników uzbrojonych głownie w arbalesty itp., dla których nie starczy nowoczesnej broni). Dodatkowo w następnej części pewnie zobaczymy jakąś tajną akcję w Świątyni inspirowaną przez Madam Anhzelyk oraz mocne uderzenie na Dohlar.

Napisałem tylko, że został śmiertelnie ranny... Troche innych detali - do służby wchodzą nowe okręty parowe, Merlin własnoręcznie ubija kilku inkwizytorów, opracowane są nowe karabiny (M96 (!)) i rewolwery, zostaje odzyskane kilka z prowincji w Republice