pierwsze - konie nie wyją - rozmawiałem z 3ma koniarzami na ten temat - podobno budowa ich gardła na to nie pozwala - w takim wypadku nawet następne zdanie nie ratuje sytuacji. Nie jestem koniarzem - umiem tylko z nich nie spadać, ale nie mam podstaw nie wierzyć znajomym. Oczywiście możesz zawsze odwołać się do licentia poetica, ale to wydaje mi sie poniżej Twojego poziomu.
drugie - w jednym z wcześniejszych opowiadań zbyt często powtarzasz (cyt. z pamięci) Najlepsze konie jakie można kupić, ukraść.... Rozumiem czemu ma to służyć, ale IMO za często - sprawia, że opowiadanie może stać sie infantylne. Zaznaczam, ze jest to wyłącznie mija opinia.
Jest jeszcze trochę drobnicy, ale to same pierdóły.

To co ciągle czeka na wskoczenie na swoje miejsce to oczywiście koniec perypetii Wschodu. Takoż dużo brakuje do ułożenia pełnego obrazu wydarzeń przeszłych, których autor podaje nam tylko okruchy póki co

Te Najlepsze jakie można... faktycznie za często były użyte... jak widać nie tylko mnie to zafałszowało. W 3 opowiadaniu jest kapitalna literówka... w wyrazie głównie ktoś zapomniał o ł.

Przeczytałem (ale na szybko) teraz Najlepsze i znalazłem tylko 3 powtórzenia, chociaż dałbym głowę, że tego tam było więcej. I też przy tym czytaniu jakoś mi to tak nie przeszkadzało.

Ja Ci powiem mBiko dlaczego mnie to zafałszowało. Ponieważ każde opowiadanie Autora ma motyw przewodni, tytuł, puentę, która gdy się pojawia - dosłownie lub w przenośni - wali w szczenę. I do tego zostałem przyzwyczajony. I może najwyraźniej pojawienia się puenty nie należy nadużywać, ponieważ czuję się wtedy jak idiota, któremu Autor coś musi powtarzać, żeby zrozumiał. Pojawienie się puenty w środku walnęło, ale kosztem tego, że zamykająca utwór kwestia już mnie nie walnęła bo była powtórzeniem i to nawet nie drugim, a kolejnym.

Jako inny przykład masz powtarzanie Oto mojej zasługi, która to jakoś chociaż była powtarzana, wcale a wcale mnie nie bolała, była pasująca i wymagana. I wtedy nagle pojawia się oto nasza zasługa puentując i waląc w szczenę.

I jeszcze chcę nadmienić, że ta dyskusja to duperel!, żeby nie było że musiałem sobie coś z książki znaleźć do czepienia się. Ot akurat tu mi zafałszowało.

I jeszcze coś odnośnie opowiadania. Czytając manewry Laskolnyka, myślałem sobie, no tutaj to już Autor przegiął trochę, po prostu Laskolnyk-telepata, wszystko idealnie zgaduje, szczęściarz, taaa, gdzie ten wojskowy realizm... Nadchodzi 4 opowiadanie i co? Laskolnyk-telepata! Wal w Szczenę.

któremu, gdy cwałuje, rozbija się o głowę wędrowny sokół, uderzając z taką precyzją i siłą, że wierzchowcowi pękają gałki oczne? Kto odpowie jaki dźwięk wydałby z siebie ten koń? Wiesz, nie chodziło mi o ściśle inżynierscie podanie częstotliwości i siły dźwięku, lecz grozy sytuacji, obserwowanej oczyma Kailean, która nie wie, co się dzieje. Dla niej ten dźwięk przypominał wycie, bo pierwszy raz w życiu słyszała, żeby koń wydawał taki odgłos.

Piszac to opowiadanie chciałem oddać hołd koniom właśnie. Stąd te powtórzenia, że to najlepsze itd. stąd scena wyścigu na początku i ostatnie zdanie, które (nawiązując do tytułu) zamyka mi klamrą całe opowiadanie. Pisząc o Wschodzie, Stepach i czaardanie musiałem mieć tekst kawaleryjski, dać upust swojej fascynacji szarżami, pościgami, łopotem płaszczy powiewających za cwałującymi jeźdźcami (którego to łopotu i tak nie byłoby słychać ) świstem strzał, brzękiem szabel i tym podobnych rzeczy.
W całym tekście, liczącym dobrze ponad 130 000 znaków to sformułowanie pada 4 (słownie cztery razy). Czy to za dużo - nie wiem, zwłaszcza, że trzy razy to są myśli Kailean, która w ten sposób oddaje honor koniom czaardanu. Bo to naprawdę są zajefajne konie ( a najfajniejszy jest kucyk Lei )